کارشناس بهائی، با بیان این‌که معضل پیش‌روی ادیان همیشه هویت بر اساس تقابل بوده است، بهاءالله را الگوی از میان بردن هویت‌های محدود دانست. در پاسخ می‌گوییم که اولاً: با بررسی سخنان حسینعلی بهاء، خلاف این ادعا را کشف می‌کنیم و ثانیاً: رهبران و پیروان بهائی که سازش را میان خود نتوانستند برقرار کنند، چگونه داعیه‌ی جهانی دارند.

حسینعلی نوری مدعی است هم‌چون پیامبران، دارای علم الهی است. وی در اظهار نظری می‌گوید که اگر فلز مِس در معدن و به دور از رطوبت باقی بماند، پس از هفتاد سال به طلا تبدیل می‌شود. اینک با توجه به واضح‌البطلان بودن این ادعا و سرچشمه‌ی واحد علم و دین از خداوند، باید گفت که ایشان در مورد پیامبری و علم خود، دچار توهم شده است.

شعار «تعدیل معیشت عمومی» به زعم عبدالبهاء از تعالیم بدیع بهاءالله است که برای رفع فقر و تبعیض، باید به صورت قانون درآید و ثروتمندان ملزم به رعایت آن باشند، از طرفی انفاق و رسیدگی به فقرا یک امر اخلاقی و انسانی است که با اجبار سازگاری ندارد؛ لذا عبدالبهاء برای جمع این دو، به قانون اختیاری روی آورده و عمل به آن را اختیاری می‌داند.

بهائیان با بزرگ‌نمایی اختلافات مذهبی در سایر ادیان، سعی دارند، فرقه‌ی خود را آئینی به دور از اختلاف جلوه دهند و ادعا دارند: اگر دین سبب اختلاف شود، بهتر است که نباشد! در پاسخ می‌گوییم: با گذری در تاریخ کوتاه بهائیت، درمی‌یابیم که این فرقه، از بدو تشکیل تا کنون، زمینه‌ساز پیدایش نزاع‌های بسیاری، حتی اختلافات درون فرقه‌ای بوده است.

یکی از تعلیم فرقه‌ی بهائیت که بوسیله‌ی آن خود را از سایر ادیان برتر می‌دانند، تطابق میان علم و دین است. اما چند اشکال به این ادعا وارد است از جمله اینکه نظرات علمی، پیوسته در حال تحول‌اند و آیا اگر دانشمندان نظریه‌ی علمی خود را رد کنند، دین هم باید باطل شود! بعلاوه در اسلام بر هماهنگی دین و عقل، بسیار تأکید شده است.

عبدالبهاء که خود تعالیم پدر را بی‌مانند می‌داند، در جاهای دیگری سخن خود را نقض می‌کند و به تازه نبودن آن تعالیم اعتراف می‌کند. مسأله‌ی «تحری حقیقت» نمونه‌ی گویای آن است. وی در جایی می‌نویسد: «اول تعليم حضرت بهاءالله، تحرّي حقيقت است و بايد انسان تحرّي حقيقت كند...» و در جای دیگر اعتراف می‌کند که تعالیم پدرش چندان هم تازگی ندارد.