پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ شیوه و سبک زندگی رایج در شهرها به ویژه شهرهای بزرگ، با ماهیت پیچیده و رو به تزاید آن و تحت تأثیر قانون ضمنی سبک زندگی در این شهرها مبنی بر نفع گرایی و خود محوری، به طور طبیعی منجر به افزایش گرایش انسانها به سوی عصبانی شدن، ضعف در حل مسائل فردی و اجتماعی، بد رفتاری و به ویژه خشونت و پرخاشگری نسبت به دیگران می‌شود.

علاوه بر این در مسئله بروز و توسعه ناآرامی ها و اغتشاشات شهری، صرف نظر از عوامل درونی و بیرونی مؤثر در این پدیده، موضوع خشونت گرایی برخی معترضان و افراد مخالف آنها در صحنه، موضوع حائز اهمیت و تعیین کننده‌ای به شمار می‌آید.

بر این اساس رفتارهای جمعی اعتراض آمیز به ویژه در ابعاد فردی و روان شناختی گرایش معترضان به خشونت و رفتارهای تخریبی، بررسی شده و چند علت در مورد علل خشونت اغتشاشگران مورد بررسی قرار گرفته است که از آن جمله ناکامی است.

ناکامی حالتی است که بر اثر موانع، واکنشی معطوف به هدف به وجود آید؛ یعنی هرگاه گروهی از مردم در تحقق خواسته ها و دستیابی به اهداف و آرزوهای خویش با موانعی رو به رو شوند، واکنشی از خود نشان می‌دهند که ممکن است منجر به آسیب رساندن به دیگران یا اموال عمومی شود.

اکثر جوامع امروزی از اقوام گوناگون و متعددی تشکیل شده اند؛ این گوناگونی ممکن است در نوع و نحوه ارتکاب جرایم هر یک از اقوام، مؤثر باشد. این تفاوت در نوع جرایم تا حد زیادی می‌‌تواند به مهاجر یا غیر مهاجر بودن اقوام و نیز به میزان کامیابی در دستیابی به اهداف تعریف شده برای زندگی از طرف آنان مربوط شود.
انتظار می‌رود که برخی از گروه‌های قومی در یک منطقه در مقایسه با سایر اقوام از میزان ناکامی اجتماعی بیشتری برخوردار باشند؛ لذا در اعمال مجرمانه صورت گرفته از طرف آنان، شدت بیشتری به لحاظ سنگینی جرایم مشاهده می‌شود.

پرخاشگری و اعتراضات جمعی مردم، غالباً از ناکامی است. اعتراض و پرخاشگری به عنوان واکنش در برابر ناکامی، تا حدی از ناکامی ها، رو به فزونی می نهد، اما پس از آن کاهش می‌یابد.
آنچه موجب بروز پرخاشگری در جمع‌های اعتراض آمیز می‌شود، محرومیت و ناکامی مطلق نیست، بلکه ناکامی و محرومیت نسبی است.