امام حسن(علیه السلام) سیاست‌مداری دوراندیش بود که چون در زمان خلافت خود بعد از شهادت پدر بزرگوارشان حضرت علی(علیه السلام) تنها و بی‌یاور گشت، و سخنان و خطبه‌های روشنگرانه‌ او هیچ تاثیری را بر دل امت پیامبر نگذاشت، چاره‌ای جز این ندید که از شیوه صلح استفاده کند تا بنی‌امیه و در راس آنها معاویه، این جرثومه فساد را مهار کند.

از دلائلی که می‌توان حضرت ابوطالب (علیه السلام) را با ایمان و اعتقاد کامل دانست و تفکرات او را در زندگی شخصی او مورد بررسی قرار داد، همان اخلاص و عمل بوده که در اشعار و سروده‌های به جای مانده از او می‌توان یافت، این اشعار حاکی از اعتقاد قلبی و طراوشات درونی اوست، و هر یک از این اشعار در اثبات ایمان و اخلاص ابوطالب کافی است.

از اوزاعی نقل شده است که زمانی‌که سر امام حسین آورده شد، مردی از شام بلند شده، و امام حسین و پدرشان را لعن و نفرین کرد؛ واثله صحابی بلند شد و قسم یاد کرد که پس از شنیدن حدیث کساء از پیامبر اکرم، همیشه حب اهل بیت را داشته‌ام و ماجرای آیه تطهیر را نقل کرد؛ گفته شده که اوزاعی در فضائل، غیر از این حدیث نقل نکرده است. ... از زهری نیز در فضائل، فقط یک حدیث نقل شده است و علت آن ترس از بنی‌امیه بود.

یکی از دوستان عزیز اهل‌سنتم مدعی بود که مقوله توسل، پس از وفات نزد اهل‌سنت جایز نیست و بر این امر ادعای اتفاق اهل‌سنت را داشت و از این‌روی در کامنتی در ذیل پست همین امر را متذکر شد. این در حالی است که در کتب اهل‌سنت توسل به پیامبر (ص) پس از وفات امری ثابت و مشروع است که به عنوان مثال می‌توان به کتاب المهند علی المفند اشاره کرد.

محمد غزالی، از علمای بزرگ الازهر معتقد است، اختلاف میان شیعه و اهل سنت تنها در فروع است که در میان مذاهب چهارگانه اهل سنت هم موجود است؛ آثار او در زمینه اصلاح در جهان اسلام، نقد استبداد حاکم بر جوامع عربی، نقد تعصبات کور و رویه‌های جاهلی دوران معاصر در جوامع اسلامی است.

شیخ محمود شلتوت، در مورد امکان تقلید از مذهبی غیر مذاهب اربعه گفت: «اسلام پیروی از مذهب معینی را واجب نکرده است؛ مذهب جعفری، مذهبی است که تعبد به آن، هم‌چون دیگر مذاهب اهل‌سنت، شرعاً جایز است؛ مسلمانان باید از تعصب‌های نابجا در قبال مذاهب معین، رهایی یابند.» بسیاری از علما و فقهای بزرگ، این فتوای تاریخی را تأیید کردند.