عبدالسلام فرج می‌گوید: مبارزه با دشمن نزدیک نسبت به مبارزه با دشمن بعید، اولویت دارد؛ زیرا مبارزه با دشمن بعید، باعث خونریزی خواهد شد و معلوم نیست که در صورت پیروزی بر دشمن بعید، چنین عملی به صلاح دولت اسلامی باشد! زیرا حاکمان کافر کشورهای اسلامی از این فرصت استفاده می‌کنند، تا اغراض غیر اسلامی خود را عملی کنند.

ابن تیمیه خداوند را محدود و مجسم فرض کرده و می‌گوید: خداوند بر بالای عرش در بالای آسمان ها قرار دارد... پس کسی که ادعا کند خدا حد ندارد، قرآن را انکار و هیچ فرض کرده است. زیرا قرآن برای خداوند حد معرفی کرده و فرموده است: خدای رحمان بر عرش قرار دارد.

وقتی به کتاب‌های ابن تیمیه مراجعه شود، مشاهده خواهی کرد که وی به گونه‌ای در رابطه با انبیا و اولیا سخن گفته است که از مقام انبیا و اولیا بسیار کاسته است. وی هیچ تفاوتی بین انبیا و اولیا با مردم عادی قائل نیست.

ابن تیمیه از اشخاصی است که سرسختانه مخالف با توسل به انبیا و اولیا است. اما وی به صورت ضمنی توسل سلف به قبر پیامبر را می‌پذیرد. وی می‌گوید: عده‌ای از مردم، جواب سلام پیغمبر را از قبر ایشان یا دیگر قبور صالحین شنیده‌اند و یا اینکه سعید بن مسیب صدای اذان را از قبر می‌شنید و امثال این قضایا؛ همه اینها حقیقت دارد ودرست است!

ابن تیمیه، از علمای اموی است. وی به‌صورت زیرکانه‌ای در صدد مذمت حضرت علی است، او می‌گوید: «اکثر خطبه‌هایی که در نهج البلاغه از علی نقل شده است، دروغ است. علی برتر از آن است که چنین سخنانی را بگوید، ولی شیعیان دروغ‌هایی را به وی نسبت داده، گمان می‌کنند که مدح علی است، در حالی‌که اینگونه سخنان مدح علی نبوده و درست نیست.»

ابن تیمیه: یزید دستور به قتل امام حسین نداد، بلکه هدف یزید این بود که امام حسین را تعظیم کند، اما حسین از بیعتش سر باز زد و ولایت یزید را نپذیرفت و بر ضدش قیام کرد. مردم عراق راه را بر او بستند وحسین خواست به‌سوی یزید پناهنده شود، ولی مردم عراق او را کشتند. وقتی خبر کشتن حسین به یزید رسید بر شهادت حسین گریست.