مباحث تاریخی
با اینکه در طول سالیان متمادی نه تنها نقل فضایل مولا علی (علیه‌السلام) ممنوع، بلکه لعن آن جناب واجب بود و حتی از نامگذاری فرزند به نام آن حضرت جلوگیری می‌شد، و از آن طرف در دوران اموی و غیره چقدر حدیث در مدح و فضیلت سایر خلفا و دیگران جعل گردید، ولی شهرت فضائل و مناقب امیرالمؤمنین به حدی است که کسی را توان انکار آن نیست.
ابن ملجم قاتل حضرت علی، یکی از بزرگان و چهره‌های شناخته‌شده یمن بود؛ مردی که به شاعری و سخنوری مشهور بود و قصیده‌ای طولانی در وصف حضرت امیرالمؤمنین امام علی (علیه السلام)سرود. عبدالرحمن ابن ملجم مرادی، وقتی در رأس هیأت یمنی در کوفه به خدمت امام علی (علیه السلام) رسید و در ثنای آن حضرت و وصف دانش، تقوا و حکمت ایشان شعر می‌سرود، به فضل ایشان اقرار کرده و سه بار با آن حضرت بیعت کرد.
تعدادی از بزرگان اهل سنت که اتفاقا در علم رجال و تراجم نیز سرآمد هستند، مدعی شده‌اند که ابن ملجم مرادی، قاتل امیرمؤمنان (علیه‌السلام)، از اصحاب بوده است؛ ذهبی می‌گوید: در نظر ما، او مستحق آتش جهنم است.
یکی از مظلومیت‌های شخصیت والای امیرالمومنین علی (علیه السلام) این بود که کسی به جز خاندان پاک و مطهّر ایشان به کُنهِ مقام و منزلت ایشان پی نبرد و آن دسته از صحابۀ تأثیر گذار و به اصطلاح خواصِ امّت رسول الله (صلی الله علیه و آله) هم که به مراتبی از شأن و مرتبت ایشان واقف بودند و در موارد متعدد اقرار به برتری امیرالمومنین (علیه السلام) نسبت به سایر...
غربت مولا از زمان حيات رسول خدا آغاز شد تا جایی كه حتی برخی از بزرگان عرب، حضرت را تحقير می‌كردند و همواره درصدد تخريب وجهه او نزد رسول خدا بودند. آن زمان پيغمبر همواره او را در پناه خويش می‌گرفت و خطاب به مردم، مراعات حال علی را تأكيد و توصيه می‌كرد؛ اما بعد از رحلتش كسی نبود كه قدر حضرت را بداند و قرین تنهايی حضرت باشد.
یکی از نا گفته های تاریخی جریانی است که زهری از علمای بزرگ اهل سنت نقل کرده است .او از حادثه عجیبی سخن می گوید که همزمان با شهادت امیر المومنین علیه السلام در بیت المقدس اتفاق افتاده است .حادثه ای که در نوع خود بی نظیر بوده و خود قرینه ای برای اثبات مظلومیت و حقانیت امیر المؤمنین خواهد بود.
حضرت خدیجه کبری بانوی بزرگی است که با جانفشانی و در اختیار قرار دادن تمام اموالش به یاری پیامبر شتافت و در پیشرفت دین اسلام سهم بزرگی داشت؛ بانویی که همسر بهترین مخلوقات و مادر برترین زنان عالم شد، زنی که با لقب ام المومنین جایگاه خاصی را در میان مسلمین برای خود دارد و با این خصوصیات بود که خداوند وعده بهشت را به او داده است.
بسیاری از مورخین و محدثین سن حضرت خدیجه (سلام‌الله‌علیها) را در حدود 25 تا 28 سال دانسته‌اند. و در آن زمان پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، نیز 25 ساله بودند، بنابراین تفاوت سنی بین پیامبر اکرم و حضرت خدیجه نبوده و یا حدود سه سال بوده است. حالا سؤال اینجاست که چرا برخی می‌کوشند، که سن حضرت خدیجه را چهل سال معرفی کنند؟ آن هم بر اساس نظری که...
یکی از مخاطبین عزیز صفحه اینستاگرامی طریقت‌نامه کفر صحابه را با اعلام رضایت خداوند از ایشان در قرآن، قابل جمع نمی‌داند. این در حالی است که طبق روایات اهل‌سنت و آیات قرآن این امر محال نبوده و امری است که به وقوع نیز پیوسته است.
علی (علیه السلام) یک شخصیت ویژه و بی بدیل داشت، لذا مطرح کردن سن و دوره جوانی برای وی به منزله بی‌توجهی به تمام روایات پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) در وصف فضائل حضرت علی است که آن روایات متواتر در شأن حضرت علی (علیه السلام) دلیل بر شایستگی هر منصب و مقامی می باشد.
در روایات شیعی طولانی بودن عمر امام زمان (علیه السلام) را، به عمر انبیایی مثل نوح و خضر و الیاس و عیسی مثال زده‌اند. اما برخی از مغرضان بر این روایات شیعه ایراد گرفته‌اند که؛ شیعه مدعی است که امام عصرش بیش از یازده قرن است که حاکم شرع است و قیم قرآن است و هدایت بشر جز از طریق او میسور نخواهد بود ... و آنچه مردم در دین و دنیا به آن نیاز دارند...
در نهج‌البلاغه دربارۀ شخص پیغمبر اکرم ( صلی الله علیه و آله و سلم) و هدف بعثت ایشان مطالبی آمده، که بر اساس آن پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) مبعوث شد تا مردم را از جهل و ضلالت نجات دهد و معرفت صحیح به آنها ارزانی دارد، و از آن‌سو، آنان را به پرستش و اطاعت خدا تشویق کند. خداشناسی و خداپرستی، رمز سعادت انسان است...
همیشه مغرضین در صددند تا با اتهامات واهی دشمنی خود را با پیامبر و اهل بیت و منتسبینشان آشکار کنند، لذا به اشخاص جلیل القدری مانند حضرت ابوطالب، (عموی پیامبر که جانانه از پیامبر دفاع کرد و چنان سدی درمقابل دشمنان پیامبر بود که تا زنده بود خاطر پیامبر آسوده بود) اتهام مشرک بودن می‌زنند و ماهیت خبیث خود را آشکار می‌کنند.
روایت نبوی در مدح عمار که «وای بر عمار! گروهی طغیان‌گر او را می‌کشند، در حالی‌که عمار آنها را به بهشت می‌خواند و آنها او را به سوی آتش جهنم می‌خوانند»، روایتی مسلّم و غیر قابل تشکیک است و فرجام عمار و قاتلین ایشان را روشن می‌سازد.