تصوف
از آنجا که صوفیان نخستین همگی مذهبی مخالف مذهب ائمه اطهار (ع) داشتند لذا حداقل تا قرن پنجم یا ششم در میان شیعیان خبری از تصوف نبود. از این رو در کتب صوفیان نخستین، نامی از ائمه اطهار (ع) و بزرگان شیعه به عنوان صوفی برده نشده است.
در حالی که اکثر مسلمانان جهان اعتقاد به زنده بودن حضرت مهدی (عج) دارند و روایات زیادی هم به ظهور آن حضرت اشاره دارند، بعضی از اقطاب صوفیه برای رسیدن به جایگاه اهل بیت (ع) و حکومت بر مردم، ادعا کرده‌اند که حضرت مهدی (عج) به مقام قطبیت رسیده و بعد از چند سال قطبیت، از دنیا رفته است.
در حالی که مسئله امامت در آیات و روایات دارای جایگاه ویژه‌ای است و طبق روایت هر کس بمیرد و امام زمان خود را نشناخته باشد به مرگ جاهلی از دنیا رفته است، مولوی از بزرگترین اقطاب صوفیه، شمس تبریزی را به عنوان امام زمان معرفی کرده است و در طرف مقابل منکر وجود مبارک حضرت مهدی (عج) شده است.
صوفیان قطب خود را با همه‌ی نواقص ظاهری و اعتقادی و روحی و عرفانی، مصداق معین و مشخص امام معصوم دانسته و مقامات امام را برای او قائلند. مثلأ در زمان حاضر، فرقه‌ی گنابادیه، نورعلی تابنده را که از خواندن چند سطر آیه‌ی قرآن بدون غلط عاجز است را امام وقت خود معرفی می‌کنند. از این‌گونه انحرافات در فرق مختلف صوفیه به وضوح دیده می‌شود که همگی نتیجه‌ی دوری از حقیقت دین و فاصله گرفتن از راهنمایان حقیقی معارف الهی و اسلامی که همان اهل بیت (علیهم السلام) هستند، می‌باشد.
شهید محمد حسین حدادیان درحالی توسط فرقه دراویش گنابادی در خیابان پاسداران تهران، داعشی وار به شهادت رسید که بسیار با اخلاص و بی‌ادعا بود و او را می توان نماد غیرت دینی دانست.
ناشر الاسلام گنابادی در عمر پر برکت خود، جزو باسابقه‌ترین عالمانی است که پرچم مبارزه با فرق انحرافی را برافراشته و با تلاشی خستگی ناپذیر، هیچ‌گاه دست از مبارزه با مدعیان دروغین و مسندنشینان مسلک صوفیگری و بدعت ها و انحرافات ایشان نکشید.
پس از مرگ تابنده، دراویش این فرقه به سه دسته تقسیم شوند. دسته‌ی اول جذبی را با همه‌ی ناتوانی مدیریتی‌اش قطب می‌دانند و با او بیعت کرده و جان‌فدای او هستند! دسته دوم گروه اندکی هستند که به ادعای اسماعیل صلاحی، درویش میبُدی که مدعی جانشینی تابنده است لبیک گفته و طرفدار او و نگاه تندی که بر علیه نظام و انقلاب دارد، شده‌اند. دسته سوم دراویشی هستند که هم‌صدا با مصطفی آزمایش لیدر غرب نشین و لیبرال این فرقه خواهند روشنگری در موضوع قطبیت هستند.
برخی از مردم از این جمله علامه حسن زاده که می گوید: «الهی شکرت که از تقلید رستم و به تحقیق پیوستم» برداشت درستی نداشته و گمان کردند که تقلید کار درستی نیست. درحالی که این سخن علامه حسن زاد آملی و این گونه سخنان از عرفای شیعه دارای تفسیر و تاویلات خاصی است و سخن ایشان در جهت تقبیح و تحقیر مسئله تقلید نیست. بلکه نشان دهنده گذر از مرحله ای و رفتن به مرحله بالاتر دارد.
منافقینی که چشم دیدن همگرایی بین کشاورزان اصفهان و مسئولین را نداشتند، با فراخوان در شبکه های ماهواره ای و شبکه های اجتماعی توانستند عده محدودی را برای التهاب آفرینی و اغتشاش به سطح رودخانه زاینده رود بکشند. دراویش گنابادی که سابقه زیادی در اغتشاشات گذشته داشتند نیز خبر حضور آنها در این اغتشاش و حمایت و پشتیبانی آنها از اغتشاش گران در شبکه های اجتماعی و پیام رسان منتشر شد.
قطب دراویش گنابادی برای اینکه بتواند ادعای داشتن مقام ولایت و امامت خود را ثابت کند با سوء استفاده از حدیثی از امام کاظم (ع) در کتاب کافی، ادعا می کند که امامت به دوازده نفر ختم نمی شود. حال آنکه این حدیث هیچگونه منافاتی با منحصر بودن امامت در دوازده نفر از اهل بیت (ع) ندارد و مرحوم کلینی در همین کتاب، به منحصر بودن امامت در دوازده نفر اشاره کرده است.
محمد اسماعیل صلاحی که خود را امام حاضر و ظاهر معرفی کرده بود، برای اثبات این ادعای خود نسبت دروغ و ناروایی را متوجه مذهب تشیع کرد. وی ادعا کرد که مقام و جایگاه امامت به دوازده نفر ختم نمی شود و روایات در این مورد فقط در اهل سنت و به خلفای آنها اطلاق شده و سالها و قرنها بعد جزء عقاید شیعه قرار گرفته است.
محمد اسماعیل صلاحی قطب دراویش گنابادی برای اینکه مقام امامت و ولایت را برای خود و دیگر اقطاب این فرقه ثابت کند، به هر سخن دروغ، خلاف واقع و متضاد و متناقضی دست می زند. صلاحی ادعا می کند که امامت منحصر در 12 امام نیست و تا سالها روایات آن فقط در اهل سنت بوده و بعدا در سیر تغییر و تحولات شیعه در عقاید شیعه گنجانده شده است
در بین تعاریف و دیدگاه هایی که درباره وحدت وجود است، بیشترین نقد متوجه وحدت وجود صوفیانه است که مفاسد زیادی از جمله تأیید گوساله پرستی، ماه و خورشید و سنگ و چوب و بت پرستی است. همچنین اسقاط تکلیف از صوفیان و اعتقاد به جبرگرایی از جمله مهم ترین مفاسد اعتقاد به وحدت وجود صوفیانه مورد نظر ابن عربی است.
صوفیه معتقد است؛ عارف کسی است که خدا را در اشیاء و بلکه در هر شیئ می‌بیند. در و دیوار و زمین و آسمان همه خدا هستند. گوساله پرستی هم خدا پرستی است. زیر سؤال رفتن رسالت پیامبران الهی از جمله مفاسد نظریه وحدت وجود صوفیانه ابن عربی است که علامه جعفری آن را مخالف روش انبیاء می داند.