«احمد صبحی منصور»، از قرآنیون اهل‌سنت است که با خلط در معانی آیات قرآن می‌گوید، مراد از «هذا»، در آیه 153 سوره انعام، «قرآن» و مراد از «سبل»، «احادیث منسوب به پیامبر(ص)» است که از آن نهی شده است؛ این در حالی است که مراد از «هذا» در آین آیه، دین الهی است نه قرآن.

به جریان افراطی قرآنیون که با استناد به برخی از آیات، قرآن را برای بشر کافی می دانند و حجیت سنت پیامبر (ص) را زیر سؤال می برند، باید گفت مهمترین دلیل اعتبار سنت، پذیرش رسالت ایشان است؛ زیرا مهمترین سخن و ادعای پیامبر خدا (ص) ادعای پیامبری از جانب باری تعالی و نزول فرشته وحی بر ایشان است. پذیرش این جایگاه از جانب مسلمانان، مستلزم آن است که سخنان دیگر ایشان نیز معتبر شمرده شود.

احمد صبحی منصور از قرآنيون معاصر، با استناد به برخی از آيات قرآن تلاش مي‌ کند جايگاه پيامبر (ص) را در غير از شأن ابلاغ نپذیرد و کارکرد سنت را در تمامی حوزه‌ های دينی، از اعتبار ساقط کند. در پاسخ باید بگوییم که بر اساس آیات قرآن یکی از شئون مهم پیامبر خدا (ص) تبیین قرآن است که به گفته برخی مفسران، این آیات بر حجیت قول رسول خدا (ص) دلالت دارد.

یکی از جریان‌های حدیثی معاصر اهل سنت که در فضای تحولات فکری و فرهنگی دنیای جدید، در میان طبقات تحصیل کرده نفوذ کرده است، جریان اهل قرآن یا قرآنیون اهل سنت است که با قرآن‌بسندگی در دین و نفی حجیت سنت، سعی در انکار جایگاه سنت در شناخت دین را دارد. در مقابل می‌توان گفت این اعتقاد، یک برداشت شخصی و ذوقی است که هیچ مبنایی ندارد.

حديث، بعد از قرآن دومين منبع استنباط احکام نزد شيعه و اهل سنت بوده و بسياري از احکام فقهي که توسط پيامبر اکرم (ص) تشريع شده، در قالب احاديث و روايات به ما رسيده است. اما عده‌ای فقط قرآن را تنها منبع و مصدر تشریع دین می‎‌دانند، مانند فرقه قرآنیون که فقط قرآن را حجت می‌دانند و سنت را انکار می‌کنند.