پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بخاری در برخی موارد به خرافاتی دامن زده که به‌خوبی می‌توان انگیزه آن را خواست حکّام اموی برای ادامه سلطه بیشتر خود بر جامعه اسلامی دانست.
به‌عنوان نمونه در کتاب بخاری، جریان سنگسار شدن میمون زناکار نقل شده است: «نعیم بن حماد، از هشیم، از حصین، از عمرو بن میمون چنین نقل می‌کند: در دوران جاهلیت، میمون زناکاری را دیدم که اطراف او جمع شده بودند و او را سنگسار می‌کردند. من نیز به همراه دیگران به سنگسار او پرداختم.»[1] هم‌چنین بخاری از ابوهریره نقل کرده که پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: «چون مگس در ظرف یکی از شما افتاد، باید تمام بدن مگس را در غذا و یا آب آن ظرف فرو برد. به علّت آنکه در یکی از دو بال آن، درد است و در دیگری شفاء!»[2]

در توجیه این حدیث گفته‌اند، تحقیقاً در زیر بال راست مگس شفاء وجود دارد، و در زیر بال چپ مگس سمّ. بنابراین اگر مگسی در ظرفی، یا در آشامیدنی، یا در آب‌گوشت و خورش بیفتد، مگس را در آن غوطه دهید. به جهت آن‌که مگس بالی را که در آن شفا می‌باشد، از آن ظرف بالا نگه می‌دارد و بالی را که در آن سمّ می‌باشد در آن می‌افکند! این حدیث به‌طوری مورد انتقاد اهل بحث قرار گرفته که شاید کمتر حدیثی تا این حدّ مورد بحث قرار گرفته باشد؛ و این بدان سبب بود که مگس به‌خودی خود کثیف و مشمئز کننده است، به شکلی که طبع انسان از دیدنش متنفّر است؛ حال چگونه پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) امر می‌کند، به غوطه‌ور ساختن آن در ظرفی که در آن ظرف، غذا یا آشامیدنی است، و سپس از محتویات و آن‌چه در ظرف است، بخورند و به دیگران هم بدهند؟!

برخی از علمای اهل سنّت با توجه به اثبات علم بشر و اتفاق نظر علم پزشکی روز، بر ضرر داشتن مگس، به خود جرأت داده و در این حدیث تشکیک کرده‌اند، امّا با این‌وجود می‌بینیم، بخش انبوهی از علمای اهل سنّت هم‌چنان بر روایات این دو کتاب جمود ورزیده و با تقدّسی که برای این کتاب قائلند، در صدد توجیه این روایت برمی‌آیند. مایه تأسف است که در دوران پیشرفت علم و دانش بشری، هم‌چنان برخی به‌خاطر هاله‌ای از تقدّس بر کتابی خاص، سخنانی بر زبان آورند که عقول را به دهشت افکنده، موجبات ضرر بر جسم انسان‌ها را فراهم نموده و با بحث‌های عقیم و بی‌فایده موجبات استهزاء دین و اسائه‌ی ادب به حریم پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و راه شبهه و اشکال دشمنان دین را باز می‌کنند.
در حالی‌که به هیچ جای دین ضرر نمی‌رسد که علم بر خلاف آن‌چه بر اساس روایتی واحد و ساختگی به ما رسیده مطلبی را اثبات کند. راوی این حدیث ابوهریره است، که به نظر می‌رسد این حدیث را وقت حضور بر سر یکی از سفره‌های رنگین جعل کرده، زیرا احادیث بر حسب مناسبت‌ها روایت می‌شود. شاید وی دیده بود، که مگسی در یکی از ظروف طعام افتاد و ترسید که خورندگان مشمئز شوند و از خوردن آن طعام دست بردارند و از وی لذّت و اشتهای آن طعام فوت گردد، بدین جهت جعل این حدیث نمود.

از تمام آن‌چه گذشت با دقت در متن حدیث، ساختگی بودن آن به‌خوبی روشن می‌گردد؛ چگونه ممکن است مگسی در ظرف آب یا غذایی بیافتد و هر دو بال آن در آن قرار نگیرد تا لازم گردد با غوطه دادن آن در ظرف غذا، دواء آن، سم آن را دفع کند؟ از طرف دیگر بر فرض هم که چنین اتفاقی ممکن بود، از کجا معلوم که این بال، همان بال سمّی است یا بال شفاء است؟ اگر بال شفاء باشد، نه تنها چنین کاری لازم نیست، بلکه نقض غرض می‌گردد.

پی‌نوشت:

[1]. صحیح بخاری، بخاری، دار ابن کثیر، بیروت، ج 3، ص 3633.
[2]. صحیح بخاری، بخاری، دار ابن کثیر، بیروت، ج 5، ص 2180.