پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ سوالاتی که در باب مساله‌ی امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) و احوال و وقایع مربوط به ایشان چه در زمان غیبت و چه پس از ظهور ایشان، مطرح می‌شود، بسیار زیاد است. لزومی ندارد که این گونه سوالات حتما در قالب یک شبهه از سوی مخالفان مطرح گردد، بلکه ممکن است در بسیاری از موارد در ذهن شیعیان و کسانی که به وجود و ظهور ایشان اعتقاد راسخ دارند هم، این مساله خود نمایی ‌کند.
یکی از این سوالات که به اشکال و انواع مختلفی مطرح می‌شود این است که آیا امام عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) در سبک حکومتی خود به شیوه‌ی پدران بزرگوارشان عمل می‌کنند یا خیر؟ به عبارت دیگر آیا ایشان مثل پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و حضرت علی (علیه السلام) که از میان چهارده معصوم، فرصتی برای حکومت یافتند، حکومت خواهند نمود، یا سبکی متفاوت از آن حضرات را در پیش خواهند گرفت. این سوال نمودهای متفاوتی دارد و مسائل مختلفی را در بر می‌گیرد، اما آنچه اینجا در صدد پاسخ به آن هستیم بحث این است که آیا آن حضرت در حکم کردن خود، در مورد افراد به ظاهر آنها اکتفا می‌کند، چنانکه آن دو معصوم سابق انجام می‌دادند، یا اینکه بر اساس واقع حکم می‌کند؟[1]
پاسخ این است که ایشان بر اساس آنچه از روایات معتبر به دست ما رسیده، سبکی متفاوت در حکومت اتخاذ می‌کنند و آن عبارت از این است که ایشان بر اساس حکمت الهی به باطن افراد آگاه می‌شود و لذا مثل حضرت داود (علیه السلام) که در حکم کردن به شاهد و مدرک نیازی نداشتند بلکه خدا ایشان را به باطن افراد آگاه می‌ساخت، بر اساس حقیقت نهفته در باطن افراد حکم می‌کنند نه ظاهر ایشان.[2]
نتیجه اینکه حکومت امام عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) حکومتی است بر اساس واقع و باطن افراد، نه ظاهر ایشان. پس ظاهرسازی جایی در حکومت ایشان ندارد.

پی‎نوشت:

[1] مرکز ابحاث عقائدیه، موسوعه الاسئله العقائدیه، ج 2، ص 337، مرکز ابحاث عقائدیه، قم، چاپ اول، 1429 ق.
[2] فتال نیشابوری، محمد بن احمد، روضة الواعظين و بصيرة المتعظين‏، ج2، ص 266، انتشارات رضی، قم، 1375 ش؛ مفید، محمد بن محمد، الإرشاد في معرفة حجج الله على العباد، ج2، 386، کنگره‌ی شیخ مفید، قم، 1413 ق.