مباحث روایی
عبدالمنعم حفنی از علمای اهل سنت معاصر مصر، از گستردگی روایات منقول از عایشه شگفت‌زده شده و روایات فضایل حضرت فاطمه ﴿سلام‌الله‌علیها﴾ را مشکوک می‌خواند؛ شیوه برخورد او با روایات صحیح و معتبر، نشانه تعصب او، و غیر علمی است. علمای اهل سنت، نظری مخالف او دارند و بر برتری حضرت زهرا ﴿سلام‌الله‌علیها﴾ بر تمام زنان عالم تصریح می‌کنند.
مظلومیت امیرالمومنین (علیه‌السلام) و غصب خلافت ایشان، داغ سنگین و غم بزرگ در قلوب شیعیان است که هیچ‌گاه آرام نمی‌گیرد؛ اما بیان اتفاقات بعد از شهادت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و اثبات آن وقایع از کتب معتبر اهل سنت، به روشنگری در حقانیت و مظلومیت امیرالمومنین (علیه‌السلام) کمک می‌کند.
شیعیان معتقد هستند که خلافت و وصایت بعد از نبی اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فقط متعلق به امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) و اهل بیت ایشان است. در کتب اهل سنت نیز به وصایت حضرت علی و اهل بیت (علیهم‌السلام) بارها اشاره شده است.
امر وحدت یکی از مسائل مهم و اساسی در تقریب مذاهب اسلامی با یکدیگر است که بر اساس آیات و روایات، مسلمانان باید با یکدیگر برادری و تعامل داشته باشند. معیارهای وحدت از بیان قرآن، باید مورد توجه علمای اسلامی قرار گیرد.
دروغ و تهمت خواسته یا ناخواسته باعث تفرقه و مانع وحدت است. متاسفانه این دروغها و تهمتها همچنان ادامه دارد.
پالایش میراث حدیثی، سنت دیرینه و پرافتخار تشیع بوده و از وجوه متمایز کننده‌ی شیعه از اهل سنت بوده است، امری که عالمان شیعی بدان پرداخته‌اند و گاه به دلیل اختلاف نظرهایی، آرای یکدیگر را نیز نقد کرده‌اند.
یکی از راه‌های استکبار در ایجاد شیعه ستیزی، پروژه دروغ سازی و شایعه پراکنی توسط گروه‌های وهابی تکفیری بر علیه تشیّع است.
مهدی موعود (عجل‌الله‌فرجه) حقیقتی زنده است که پیروان تمام ادیان الهی به آن ایمان دارند، او را منجی خود می‌دانند و منتظر تشکیل حکومت جهانی‌اش هستند. تشکیل حکومت توسط امام عصر (عجل‌الله‌فرجه) همان وعده‌ی الهی است که پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) عزت دین را در گرو خلفای دوازده گانه بیان کرده‌اند. آغاز امامت حضرت به معنای شروع دولت کریمه‌ی انبیا و اوصیای الهی است.
حدیث سِلسِلَةُ الذَّهَب، حدیث قدسی منقول از امام رضا (علیه‌السلام) در باب توحید و شروط آن است. امام این حدیث را هنگام عبور از نیشابور به طرف مرو بیان کرد. سلسله سند حدیث، همگی امامان معصومند تا به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و سرانجام به خداوند می‌رسد؛ این یکی از دلایلی است که حدیث را «سلسلة الذهب» به معنای «زنجیرۀ زرّین» توصیف کرده‌اند.
مودت اهل بیت (علیهم‌السلام) مزد رسالت پیامبر خداست که بر تمامی مسلمانان ادای آن واجب است. ابراز زبانی به تنهایی کفایت نمی‌کند و باید هر مسلمانی با عمل خود، مودتش نسبت به اهل‌بیت (علیهم‌السلام) را اعلام کند. این در حالی است که حب امام حسین (علیه‌السلام) هم‌چون حرارتی در قلب هر انسانی موجود است و مصداق آن به طور خاص، در روز اربعین و در طریق‌الحسین (علیه‌السلام) نمود پیدا می‌کند. هر سال بیستم ماه صفر، علاوه بر شیعیان، اهل سنت و حتی مسیحیان نیز به اجتماع عظیم حسینی در کربلا با پای پیاده ملحق می‌شوند.
واقعه‌ی عظیم عاشورا و نهضت الهی امام حسین (علیه‌السلام) ماموریتی الهی بود که به بهترین وجه علیه طاغوت زمان صورت گرفت؛ اما باید گفت این قیام به قدری مورد توجه پروردگار عالم قرار دارد که حتی خاک سرزمین محل شهادت سیدالشهداء (علیه‌السلام) و یاران باوفایش نیز اهمیت فراوانی دارد، و علاوه بر علمای شیعه، محدثان اهلسنت نیز به عظمت خاک کربلا در بیان رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) اعتراف کرده‌اند.
شخصیت امام حسین (علیه‌السلام) از دو جهت دارای اهمیت فراوان است؛ اول آنکه ایشان از تبار پیامبراکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) هستند و امامت و خلافت امت اسلام در جمله‌ی «حسین منی» مختصر می‌شود و دوم آنکه تبیین و تشخیص اسلام ناب محمدی از اسلام تحریف شده‌ی اموی، در جمله‌ی «و انا من حسین» بیان می‌شود.
معنای ارتداد بعد از رحلت رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) یکی از مسائل مهم ما بین شیعه و اهلسنت است. ارتداد در روایات شیعه به معنای عدم پذیرش ولایت امیرالمومنین (علیه‌السلام) می‌باشد در حالی‌که شخص منکر ولایت همچنان مسلمان است و احکام اسلام بر او حمل می‌شود. اما ارتداد در روایات اهلسنت به معنای خروج از دین و کفر است.
ابن عساکر نقل می‌کند: «امام صادق روایت کرده که وقتی آیه مباهله نازل گردید، پیامبر اسلام، ابوبکر و فرزندش، عمر بن خطاب و فرزندش، عثمان و فرزندش، علی و فرزندش را به همراه خود برای مباهله آورده بود.» این روایت در منابع دست اول اهل سنت نیامده و راویان آن تضعیف شده‌اند.