گاهی یک مبنای غلط باعث می‌شود نتایج غلطی به دست آوریم. این مبانی غلط گاهی همه امور حیاتی زندگی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. مبانی اشتباه سلفی‌ها یکی از مهم‌ترین امور را در زندگی انسان‌ها تهدید می‌کند. نهاد خانواده که با عشق بین فرزندان و همسران استوار است می‌رود تا با تفسیر وهابیت به یک عنصر شرک‌آلود تبدیل شود.

عالمان بیدار در اقصی نقاط جهان اسلام در هرجایی که احساس کنند خطری در کمین عزت و عظمت امت نبوی (صلی‌ الله علیه و آله و سلم) است با همتی وصف‌نشدنی به مبارزه با این انحراف می‌پردازند. هرچند ما از تلاش‌های ایشان باخبر نباشیم، اما هرکدام به‌مانند کوهی منطقه‌ای از جهان سلام را در مقابل خطرات انحرافت فکری مراقبت می‌کنند.

آیه مودت، از آیاتی است که بر فضیلت اهل بیت پیامبر(علیهم السلام) و موقعیت ویژه آنان دلالت دارد. تمام مفسران شیعه و جماعتی از مفسران اهل تسنن، این آیه را از فضائل اهل بیت به‌شمار آورده‌اند، روایات شیعه و سنی گویای آن است، که منظور از کلمه «قربی» در این آیه، چهار نفر (علی و فاطمه و حسن و حسین علیهم السلام) است.

ابن تیمیه، اولین کسی بود که به مفهوم پردازیِ واژه‌ی «سلف» پرداخت و آن را در معنایی به کار برد که تا آن زمان اندیشمندان اسلامی چنین معنایی را بکار نبرده بودند. ابن تیمیه، سلف را به معنای عصر صحابه، تابعین و تابعینِ تابعین، معنا کرد و از این طریق منابع تشریع را از کتاب خدا و سنت پیامبر (ص) و صحابه به سه قرن اول اسلام، گسترش داد.

رشیدرضا، بعد از آن که عمری را در اصلاح‌گری و نواندیشی و ترقی‌خواهی گذرانده بود، خود را از تأثیر طلایه دارانی چون طنطاوی و سید جمال و حتی عبده رهاند، و به دامن محمد بن‌عبدالوهاب پناه برد، که او را به ابن قیم جوزیه و ابن تیمیه و سپس به احمد بن حنبل می‌رسانید. وی به جای میل به شیوه‌های مدنیت نو، هجوم به غرب را ترجیح داد.

سید جمال الدین اگر چه طرح بازگشت به اسلام را مطرح کرد، و روش او در آغاز، مکتب سلفی‌گری را تداعی می‌کند؛ اما سید هرگز معتقد به سلفی‌گری به معنای مصطلح آن نبود. وی بر خلاف سلفی‌گری وهابی نگاه قهقرایی نداشت، و دین و شرایط روز را هم می‌پذیرفت. وی به طور ویژه به عقل بها می‌داد و هرگز همانند سلفی‌گری وهابی، مسلمانان را تکفیر نمی‌کرد.