خسرو انوشیروان، پادشاه زرتشتیِ سلسله ساسانی، در دوران حکومت خود پیروان مزدک، مردم بلوچستان (حتی زنان و کودکان)، مردم گیلان و... را کشتار کرد. او نه فقط محاربین، بلکه معترضان غیر مسلح را نیز زجرکُش می‌کرد.

حکیم ابوالقاسم فردوسی هیچ ترس و واهمه‌ای ندارد که از بدی‌های شاهان و پهلوانان سخن بگوید. در حقیقت، ایشان، تاریخ را با همه شیرینی‌ها و تلخی‌هایش پذیرفته است. یک نمونه، اینکه ایشان فرمودند رستم (قهرمان شماره یک شاهنامه) در هر وعده غذایی به تنهایی یک گورخرِ کامل را می‌خورد و به هیچ کس هم رخصت نمی‌داد که بر سر سفره بنشیند به جز کسانی که همخون‌اَش بودند.

رسانه‌های زرتشتی و باستانگرا، همصدا و همسو با شیاطین، برای اشرار مسلحی که در بلوچستان کشته شدند، اشک تمساح می‌ریزند. حال آنکه تا دیروز، خودشان افتخار می‌کردند که خسرو انوشیروان پادشاه زرتشتی ساسانی، بلوچ‌ها را قتل عام کرد. انوشیروان حتی به کودکان بلوچ هم رحم نکرد و آنان را کشت.

چرا این دو رسانه زرتشتی که ادعای اندیشه نیک و گفتار نیک و کردار نیک دارند، برای مرگ مهسا امینی، اشک ریختند و ریخت و رَخت عزا به خود گرفتند، اما برای زنان و کودکان شهید در شاهچراغ، واکنشی نشان ندادند؟

در تاریخ چند هزار ساله‌ی زرتشتی، به تعداد انگشتان دست هم نمی‌توان دانشمند نامدار یافت. اما در نقطه مقابل، در اثر اهتمام قرآن و پیامبر اسلام به قلم، نگارش و علم آموزی بود که امروز می‌بینیم اکثر قریب به اتفاق دانشمندان بزرگ ایرانی، مسلمان بودند.

زرتشتیان هم می‌توانند ناجوانمرد و دروغگو باشند. همان گونه که برخی مسلمان(نما)ها چنین اند. پس این قضاوت که زرتشتیان بهتر از ما مسلمانان هستند، قضاوت درستی نیست. امروز هم برخی زرتشتیان، از بی‌وفایی و ناجوانمردی همکیشان خود می‌نالند.