خسرو انوشیروان، پادشاه زرتشتیِ سلسله ساسانی، در دوران حکومت خود پیروان مزدک، مردم بلوچستان (حتی زنان و کودکان)، مردم گیلان و... را کشتار کرد. او نه فقط محاربین، بلکه معترضان غیر مسلح را نیز زجرکُش می‌کرد.

حکیم ابوالقاسم فردوسی هیچ ترس و واهمه‌ای ندارد که از بدی‌های شاهان و پهلوانان سخن بگوید. در حقیقت، ایشان، تاریخ را با همه شیرینی‌ها و تلخی‌هایش پذیرفته است. یک نمونه، اینکه ایشان فرمودند رستم (قهرمان شماره یک شاهنامه) در هر وعده غذایی به تنهایی یک گورخرِ کامل را می‌خورد و به هیچ کس هم رخصت نمی‌داد که بر سر سفره بنشیند به جز کسانی که همخون‌اَش بودند.

برخی مدعیانِ میهن‌پرستی که خود را فرزندان کوروش می‌خوانند، این روزها از سر کم‌عقلی، سطحی‌نگری و لجبازی، سرگرم لگد پراندن به ایران اند. دوشادوشِ تجزیه‌طلب‌ها و مزدوران سعودی و صهیونیست!

یکی از دلایل مسلمانی فردوسی، و زرتشتی نبودنِ او، همین مقبره‌ی اوست. چه اینکه در دین زرتشتی، در خاک دفن کردن مردگان، گناهی بزرگ شمرده می‌شود.

عراق، در دوران ساسانی، قلب ایرانشهر (دِلِ ایرانشهر) نامیده می شد. منظور از ایرانشهر، همان کشور ایرانِ ساسانی است. اینکه دوباره پای ایرانیان به سورِستانِ کهن (عراق کنونی) باز شود، بیش از هر کس برای صهیونیست‌ها و سعودی‌ها دردآور است.

برخی از مدعیان آریایی، همنوا با رسانه‌های سعودی و صهونیست، می‌گویند: «اربعین را تعطیل کنید و پولش را خرج فقرا کنید!» ما در پاسخ به آنان می‌گوییم: شما اگر دلسوز فقرا هستید، پول سفرهای خودتان را خرج آنان کنید؛ یا اصلاً تمام آثار باستانیِ تخت جمشید را به موزه‌های دنیا بفروشید و پولش را خرج فقرا کنید!