باستانگرایان به باورهای ما می‌تازند، اما وقتی ما برای پاسخ دادن به ایشان، از معایب هخامنشیان می‌گوییم، آنها به ما می‌گویند که انصاف داشته باش و از خوبی‌های هخامنشیان هم بگو! پاسخ می‌دهیم مگر این‌ها خودشان از خوبی‌های باورهای ما می‌گویند؟ چرا خودشان حاضر نیستند با انصاف درباره خوبی باورهای دیگران سخن بگویند؟

رسانه‌های باستانگرا، هر جا به ضررشان باشد، تحلیل‌های رسانه‌های غربی (ولو درست باشد) را نمی‌پذیرند. اما هر جا به سودشان باشد، القائات رسانه‌های غربی (ولو دروغ و شایعه باشد) را می‌پذیرند. از جمله در داستان بیانیه اقدام مشترک اعضای شورای همکاری خلیج فارس و روسیه که این رسانه‌ها به طرزی عجیب، بدون اندکی مطالعه، القائات رسانه‌های انگلیسی را بازنشر کردند.

استوانه کوروش (که منشور کوروش هم نامیده می‌شود) از جمله موضوعاتی است که پیرامون آن، شایعات و دروغ‌های متعددی منتشر شده است. در این مستند، کوشیدیم که واقعیت را بیان کنیم.

حکیم ابوالقاسم فردوسی به صراحت از رفتارهای داراب سخن می‌گوید. برای نمونه، از بی‌رحمی‌های او که حتی به زنان و کودکان رحم نکرد؛ از سرکوب مخالفان و...، این در حالی است که جریان باستانگرا، هرگونه انتقاد از پادشاهان ایران باستان را با برچسب وطن‌فروشی همراه می‌کنند. اکنون باید پرسید که آیا فردوسی هم وطن‌فروش بود؟

حکیم ابوالقاسم فردوسی، به روشنی حقایق تاریخی را بیان می‌کند و از رفتارهای نادرست پادشاهان و اشراف ایران باستان سخن می‌گوید. به عنوان مثال، وی داستان ازدواج بهمن اردشیر با دخترش همای را بازگو کرده و به رفتار بی‌رحمانه همای برای حفظ تاج و تخت تصریح می‌کند.

اسکندر مقدونی در منابع زرتشتی با لقب «گُجَستَک» شناخته می‌شود؛ یعنی «ملعون». چراکه اسکندر برای نابودی زرتشتی‌گری، هر چه توانست انجام داد. از سویی دیگر، حکیم ابوالقاسم فردوسی در شاهنامه، چهره‌ای خردمند، دادگستر و شریف از اسکندر نشان می‌دهد. این تصویرسازی، خود نشان می‌دهد فردوسی از جهت باور و احساس، با دین زرتشتی، سر سازش نداشت.