زرتشتیان، دین و قوانین خود را به ایرانیان تحمیل می‌کردند؛ اما دین خود را اغلب به "غیر ایرانیان" تحمیل نمی‌کردند. چون زرتشتیان، مردمان غیر ایرانی را پَست و حقیر می‌پنداشتند. یعنی اینکه زرتشتیان که دین خود را به "غیر ایرانیان" تحمیل نمی‌کردند، از سر مهربانی نبود، بلکه از سر بدخواهی و نژادپرستی بود.

هزاران مورد "باید" و "نباید" در متون زرتشتی وجود دارد. پس این ادعاها که «دین زرتشتی، از طریق "باید و نباید" کسی را وادار به انجام کاری نمی‌کند، یا دین زرتشتی، دین آزادی است و...» متکی به اسناد دینی و تاریخی نیست. بلکه بافته‌های برخی از زرتشتیان معاصر است تا به این وسیله، دین خود را زیبا جلوه دهند.

دین زرتشتی، برای اهریمن، هویت و قدرتی متمایز و مستقل از اهوره مزدا قائل است و این باور، بروندادِ نامطلوبی در پی دارد. حداقل اینکه این عقیده، اصلِ توحید را نفی می‌کند و در نتیجه دین زرتشتی از زمره ادیان توحیدی (یکتا باور) بیرون می‌شود.

هر چه به ساعتِ صِفر نزدیک می‌شویم، اوضاع عجیب‌تر می‌شود. عبدالحمید اسماعیل‌زهی (امام جمعه اهل تسنن زاهدان) با آن اندیشه‌های طالبانی، مدعی دفاع از حقوق زنان می‌شود. جمشید زره پوش زرتشتی مدعی چشم و دیده‌ی پاک می‌شود. لابد به زودی باید منتظر بیانیه داعش در حمایت از حقوق بشر و تظاهرات گربه‌ها در دفاع از حقوق موش‌ها باشیم!

در تاریخ چند هزار ساله‌ی زرتشتی، به تعداد انگشتان دست هم نمی‌توان دانشمند نامدار یافت. اما در نقطه مقابل، در اثر اهتمام قرآن و پیامبر اسلام به قلم، نگارش و علم آموزی بود که امروز می‌بینیم اکثر قریب به اتفاق دانشمندان بزرگ ایرانی، مسلمان بودند.

زرتشتیان هم می‌توانند ناجوانمرد و دروغگو باشند. همان گونه که برخی مسلمان(نما)ها چنین اند. پس این قضاوت که زرتشتیان بهتر از ما مسلمانان هستند، قضاوت درستی نیست. امروز هم برخی زرتشتیان، از بی‌وفایی و ناجوانمردی همکیشان خود می‌نالند.