شخصی به نام مهرَک نوشزاد که از نامداران بود، اموال اردشیر بابکان را غارت کرد. اردشیر، به منظور تلافی، مهرَک نوشزاد را گردن زد و تن بی‌جان او را درون آتش انداخت. اما به کشتن و سوزاندن او قانع نشد. بلکه اردشیر بابکان دستور داد همه خویشاوندان مهرک را نیز بکشند.

شبهه شُرور از این قرار است: در جهان، ظلم، بیماری، رنج و زشتی‌های بسیار وجود دارد. اگر خداوند، کمال مطلق است، چرا این زشتی‌ها را نابود نمی‌کند و اصلاً چرا این زشتی‌ها را آفرید؟ دین زرتشتی هزاران سال است که نتوانسته به این پرسش پاسخ دهد. اما قرآن به این پرسش پاسخ داده که شُرور، مخلوق خداوند هستند اما منسوب به خداوند نیستند. از زاویه‌ای دیگر، شر، مرتبه‌ای از خیر است. تمام شرور، پله‌ای برای خیر اند.

طبق قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، جامعه زرتشتیان ایران، در انجام مراسم دینی آزادند و کسی مُجاز به اذیت و آزار ایشان نیست. اغلب زرتشتیان، وفادار به انقلاب بوده، و تحت حمایت انقلاب اسلامی، در عرصه‌های هنری و ورزشی و اقتصادی فعالند.

برخی مدعی اند که چاه چهل دختران در فهرج یزد، جایی است که زنان و دختران زرتشتی، خود را درون آن انداختند تا مورد تجاوز عرب‌ها قرار نگیرند؛ در پاسخ می‌گوییم اولاً مردان زرتشتی، خود بیشترین ظلم و بدرفتاری را در حق زنان و دختران خود مرتکب می‌شدند، ثانیاً این چاه محل شهادت زنان و دختران مسلمانی است که از سوی مردان زرتشتی مورد تعقیب و آزار قرار گرفته بودند.

زرتشت، کِی‌گشتاسپ (پادشاه) را به دین خود دعوت کرد. اما او پاسخ داد که من در زندگی‌ام 28 هزار نفر را کشتم و حتی اگر ایمان بیاورم، باز هم خداوند مرا نمی‌بخشد؛ اما زرتشت به او گفت: «تو را نیک باد که آنان را کُشتی.»

اهورامزدا، تنها خدای معبود زرتشتیان نیست. بلکه در باور اصیل زرتشتی، او همسران و فرزندانی دارد. یعنی زرتشتیان، در حقیقت، خدایان را می‌پرستند. چنان که کَرتیر، موبد بزرگ زرتشتی در عصر ساسانیان می‌نویسد: من به یاری خدایان و پادشاه، چنین و چنان کردم.