مدعی دروغینی همچون علی‌محمد شیرازی، که تنها با خوردن یک سیلی تمام ادعاهای خود را منکر شد، کارش به جایی رسید که دست آخر خود را ذات الهی نامید. ادعایی که خدای تعالی در کتاب آسمانی قرآن، آن را از جانب پیامبران الهی، رد فرموده است و حتی ادعای تجلّی هم نمی‌تواند توجیه قابل قبولی برای آن از جانب مدعی دروغین بابیت باشد.

پیامبرخوانده‌ی بهائیت در یکی از مناجات‌های خود، تصویری مجسم و غیرقابل توجیه از خدای بهائیت، ارائه نموده؛ تصویری که آدمی را به یاد مناجات‌های اعراب بادیه‌نشین مشرک می‌اندازد. اما ممکن است بهائیان در توجیه این اشکال، به تأویل گفتار او روی بیاورند؛ این در حالیست که این مدعی پیامبری، از تأویل کلام خود نهی کرده است.

پیامبرخوانده‌ی بهائیت، کثرت نوشته‌جات مدعی پیامبری را نشان برتری او دانسته است. اما لازم است بدانیم که این دلایل حقانیت و برتری بهاء، سرشار از هزله‌گویی‌هایی است که حتی بهائیان نیز از تکرار آن‌ها شرم دارند. با این حال، چگونه هزله‌گویی‌هایی که ناشی از مصرف مشروبات الکلی بوده را می‌توان به عنوان وحی الهی و نشان برتری بهاء دانست؟!

عبدالبهاء بخاطر کینه‌ی خود از علمای اسلامی، که مانع گسترش عقاید انحرافی بهائیت به شمار می‌آمدند، به پیروان خود بشارت برچیده شدن دستگاه اجتهاد را داده است. این در حالیست که پس گذشت یک قرن از این ادعا، نه تنها علمای اسلامی منزوی نگشتند، بلکه همواره با فتواهای به موقع و هوشمندانه‌ی خود، حافظ عقاید حقه و کیان مملکت اسلامی بوده و هستند.

پیامبرخوانده‌ی بهائیت، منتها رتبه‌ای که برای بشر متصور است را مقام پیامبری دانسته است. اما این اعتراف در حالیست که وی، ضمن اعتراف به خاتمیت حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله)، مقامی فرای پیامبری را برای خود ادعا نموده است. با این حال، اگر مقامی فرای پیامبری برای بشر متصور نیست، پس پیامبرخوانده‌ی بهائی از چه مقامی برخوردار است؟!

به عقیده‌ی پیشوایان بهائیت، با توجه به اقتضائات هر عصر، دین باید مطابق با مقتضای زمانه باشد. اما این ادعا در حالی مطرح می‌شود که پیشوایان بهائیت، به این اعتقاد در مورد مسلک خود پایبند نیستند. همچنان که پیامبرخوانده‌ی بهائی در ادعایی مخالف با مبانی این فرقه، خود را آخرین پیامبر معرفی و مدعیان بعدی را دروغ‌گو خطاب کرده است.