متن مقاله
در سال‌های اخیر رد پای وهابیت در بین اهل سنت سیستان و بلوچستان مشاهده می‌شود. برخی از کسانی‌که قبلاً دیوبندی و مقلد امام ابوحنیفه بودند، امروزه به صراحت اعلام می‌کنند که دیگر از مذهب خاصی تقلید نمی‌کنند. تقلید نکردن از امام ابوحنیفه، به معنای وهابی شدن است؛ زیرا وهابیت در مسائل فقهی از مذهب خاصی تقلید نمی‌کنند. آنان معتقدند باید برای شناخت احکام، مستقیماً به سراغ کتاب و سنت رفت و اجتهاد کرد.[1] این در حالی است که دیوبندیه به شدت با انفتاح باب اجتهاد مخالف است و بر تقلید از امام ابوحنیفه تأکید و اصرار دارد. با این اوصاف در سال‌های اخیر، برخی از مدارس دینی و برخی از مولوی‌ها به فکر وهابیت نزدیک شده‌اند و از مذهب خاصی تقلید نمی‌کنند.
مولوی عبدالرحمن چابهاری از علمای برجسته منطقه بلوچستان در رابطه با خطر وهابیت در کتاب «اعتدال در مکتب دیوبندیه» می‌نویسد: «اخیراً اشخاصی به منطقه آمده‌اند که متأثر از افکار و اندیشه‌های «ابوالاعلی مودودی»، «سید قطب» و «محمد بن عبدالوهاب» هستند. این اشخاص که از بلوچ‌های منطقه هستند، با درس خواندن در مدینه منوره و کسب مدرک کارشناسی و کارشناسی ارشد، با تفکری متأثر از سه ضلع «مودودیت، بی‌بند و باری در مذهب  و وهابیت» به وطن بازگشته‌اند. برخی از این اشخاص با پنهان کاری در بیان اعتقادات، از فرصت بی‌توجهی مدیران مدارس و حوزه‎های دینی استفاده کرده و به عنوان مدرس به مدارس دینی وارد شده‎اند و افکار فرزندان مسلمان منطقه را آلوده کرده‎اند. این تبلیغات تا جایی پیش رفته است که نفی تقلید از مذهب امام ابوحنیفه و مباحث مخالف عقاید احناف، بین مردم عوام نیز ظاهر شده است.»[2]

نویسنده: مجتبی محیطی

پی‌نوشت:

[1]. محیطی، مجتبی، انفتاح باب اجتهاد در اندیشه سلفیه، سراج منیر، شماره24.
[2]. سربازی، عبدالرحمن، اعتدال در مسلک دیوبندیه،، نشر جاویدان، مشهد، 1394ش، ص49.