زرتشت و باستان گرایی
رضا پهلوی، آویزان اجنبی و مزدور اسرائیل، با دعوت مردم به اغتشاش، کوشید که در ایران، جنگ داخلی به راه بیاندازد. او مدعی شد: پیام فردوسی در شاهنامه، جنگیدن علیه جمهوری اسلامی ایران است! سوء استفاده یک کودک 65 ساله خودفروخته از شاهنامه...
ده‌ها هزار زن و کودک در غزه و صدها بی‌گناه در ایران نابود شدند. اما هواداران رضا پهلوی، دست دوستی (بخوانیم: ابراز خودفروختگی) به رژیم تروریست دادند. شعارهای «دینمون انسانیته» و «ما آریایی هستیم» هم دروغ بود!
حمایت فعال رسانه‌ای زرتشتی از اسرائیل و امریکا در جنگ بر ضد ایران
بیشتر زرتشتیان جهان از ایران حمایت کردند، اما وطن‌فروش و خائن در هر جامعه‌ای وجود دارد.
رضا پهلوی در این توهّم به سر می‌برد که مردم و نیروهای مسلح، برای خیانت به ایران و خدمت به دشمن تروریست، در حال همبستگی هستند!
کافر (مزدور اجنبی) همه را به کیش خود پندارد.
پس از تاختن رژیم تروریست به ایران، رضا پهلوی مردم ایران را به اعتراضات خیابانی و اعتصاب فراخواند تا کشور دچار جنگ داخلی شده؛ زندگی مردم فلج شود. مردم ایران نیز برای بار هزارم با انگشت وسط به او پاسخ دادند.
اینکه رژیم تروریست و درنده، مردم ایران را تهدید کند، قابل درک است! اما چرا رسانه‌های هوادار رضا پهلوی که خود را آریایی می‌خوانند، در نقش بلندگوی دشمن و مزدور اجنبی ظاهر شدند؟!
نه می‌بخشیم و نه فراموش می‌کنیم. نه بیگانه را و نه مزدوران را، به ویژه مدعیان دروغین آریایی که از اجنبی حمایت کردند.
اهورامزدا و کوروش کبیر در شرایطی که کشورتان مشغول مذاکره بود و یک رژیم جعلی به آن تجاوز کرد؛ زن و کودک آریایی را کشت، راضی به سکوت‌تان نیستند! یا رژیم را محکوم کنید یا دَم از خون آریایی نزنید. دفاع از ایران، جان و جربزه می‌خواهد، نه شعار و گردنبند فروهر!
رضا پهلوی، حمله اسرائیل به ایران را محکوم نکرد، بلکه می‌کوشد با فراخواندن مردم به اعتصاب، ایران را از جهت اجتماعی و اقتصادی فلج کند. یعنی:
رهبر معظم انقلاب، فردوسی را انسانی حکیم نامیده؛ فرمودند که حکمت فردوسی، حکمتِ الهیِ اسلامی است. در ادامه گفتند: در سال‌‌های نخست پیروزی انقلاب اسلامی، عده‌ای از مؤمنین بااخلاص ولی ناآگاه، قصد داشتند که مقبره فردوسی را ویران کنند.
فردوسی یک مسلمان شیعه بود. پس از درگذشت او، فقیه آن دیار که مخالف سرسخت شیعیان بود، مانع از دفن فردوسی در قبرستان شهر شد.
حسین شنبه‌زاده که خود را دوستدار شاهنامه می‌نامد، با بی‌شرمی به امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) جسارت کرد. ای کاش او، سخن فردوسی در شاهنامه را می‌خواند که فرمود علی (علیه السلام) طریق نجات است و دشمن علی (علیه السلام) راهی به سعادت راستین ندارد.
فردوسی می‌گوید که شاهنامه، کتاب تاریخ است. تاریخی که بخش‌هایی از آن با زبان رمز و راز بیان شده است. شاهنامه اگر اسطوره هم باشد باز هم گویای باورها، آرمان‌ها و فرهنگ ایران باستان است و از این حیث، اهمیت دارد.
دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران در گزارشی پیرامون بزرگداشت یعقوب لیث صفار، مدعی شده که نام اصلی او «رادمان پور ماهک» بوده است؛ ادعایی که هیچ‌گونه پشتوانه‌ای در منابع کهن تاریخی ندارد.