پیشوایان بهائی در حالی فیض الهی را منحصر در ارسال پیامبران و تجدید ادیان می‌دانند که مدعی پیامبری بهائیت در کتاب اقتدارات، خود را آخرین پیامبر معرفی کرده و هر مدعی پس از خود را دروغگو دانسته و در کتاب اقدس، بعثت پیامبری تا هزار سال پس از خود را غیرممکن دانسته و عبدالبهاء نیز هر روز این هزار سال را هزار سال دانسته است.

پیشوایان بهائیت یکی از تعالیم بدیع خود را که پیشرفت و ترقی بشر را در گرو آن دانسته‌اند، نیاز بشر به دین و تأییدات معنوی به وسیله‌ی روح‌القدس معرفی کرده‌اند. این در حالیست که نیاز انسان به معنویت و فردی الهی که مردم را به مبدأ و معاد خویش متذکر سازد، امری است فطری که هر انسان آزاده‌ای آن را می‌پذیرد و در تمامی ادیان وجود داشته است.

پیشوایان فرقه‌ی بهائیت، دفاع از وطن در برابر تهاجم متجاوزین و ستمگران را امری مذموم برشمرده‌اند. اما به راستی اگر جنگ تا این حد بد است که پیشوایان بهائیت دفاع از خود را ناپسند دانستند، پس چرا مانند ديگر جنگ‌طلبان در جایی دیگر، جنگ، كشتار و حتی كشورگشایی را در مواقعی واجب و مقدم بر صلح معرفی نمودند؟!

پیشوایان بهائی در عمل، بارها شعار تساوی زن و مرد خود را نقض کرده‌اند. از این‌رو مبلّغان بهائی در تأویلی بدون دلیل، منظور پیشوایان خود را مواسات و نه مساوات معرفی می‌کنند. این در حالیست که پیشوایان بهائی مواسات را تنها در امور مالی به کار برده و با محروم نمودن غیربهائیان از ارث و اموال بهائیان، به این گفتار خود هم پایبند نبوده‌اند.

عبدالبهاء موضوع عدم حق عضویت زنان در بیت العدل را از جمله مسائلی دانست که حکمت آن در آینده روشن خواهد شد. بی‌تردید این توجیه، همان ترفند بهائیان برای فرار از پاسخگویی به تناقضاتشان می‌باشد. اما بر فرض محال هم که این حکمت آشکار شود، باز مشکلی حل نخواهد شد؛ چرا که بهائیت ادعای تساوی داشت و با آشکار شدن حکمت، باز هم تساوی ایجاد نمی‌شود.

پیشوایان بهائیت، تساوی حقوق زن و مرد را به عنوان یکی از تعالیم اختراعی خود معرفی کرده‌اند. اما جالب است بدانیم که بر خلاف این شعار، مردها را موظف به پرداخت مهریه به زن‌ها می‌دانند! از آن عجیب‌تر اینکه حتی میان زن‌های دارای شوهر شهری با شوهر روستایی نیز تبعیض قائل شده و مهریه‌ی زنان دارای شوهر شهری را بیشتر تعیین کرده‌اند!