با آمدن دین اسلام، تمامی مردم باید به دین اسلام بگروند و بعد از آن نیز دین جدیدی نخواهد آمد؛ چرا که پیامبر خاتم حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به عنوان آخرین مرسل، آورنده دین اسلام بود و اگر قرار بود دین جدیدی پس از آن به مردم ابلاغ شود، می‌بایست خاتمیت نیز به پیامبر بعدی می‌رسید که چنین چیزی به اتفاق همه فرق محال و غیرممکن است.

صبحی منصور از مبلغان قرآنیان اهل‌سنت با دو دلیل در صدد انکار سنت نبوی است. ابتدا وی تنها وظیفه رسول را ابلاغ وحی و در ادامه رسول را همان قرآن کریم دانسته است. در حالیکه آیات قرآن وظیفه رسول را منحصر در ابلاغ وحی نمی‌داند، بلکه تبیین، داوری و... برای آن برشمرده شده است.

رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نسبت به امر توحید اهتمام ویژه‌ای داشت و این امر را در رأس امور تبلیغی خود قرار داده بود و از آن هیچگونه کوتاهی نکرد، اما در مورد یکی از صحابه که به پیامبر سجده کرد (که این کار در نظر سلفی‌ها عبادت غیر خدا و شرک است)، چون از روی جهل و عدم اطلاع بود، مورد تکفیر ایشان قرار نگرفت.

عصمت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) در امور دنیوی مبتنی بر دلایل عقلی و نقلی است. از آنجا که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) با حقیقت موجودات در ارتباط است، در این صورت دچار خطا نمی‌شود. اشتباه زمانی که با تصویرهای ذهنی به دنبال کشف حقیقت بود. این مساله در آیات قرآن نیز تاکید شده است.

محمد بن‌عبدالوهاب با پایین آوردن شآن پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در حد یک انسان معمولی از ایشان تعبیر به طارم یا پستچی کرده است و با این تشبیه بر این باور است که ایشان صرفا یک پیام‌رسان بوده و پس از رحلت کاری از او ساخته نیست!

بخشی از آیات قرآن کریم دربردارنده ویژگی‌های پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است. آیه 42 سوره توبه نیز از این امر مستثنی نبوده و به اذن پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) برای عدم ورود منافقین به جنگ تبوک پرداخته است. برخی با بهانه‌جویی در صدد تنقیص پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) با توجه به این آیه هستند که صحیح نیست.