عزاداری
درباره منشأ اهمیت اربعین در منابع کهن شیعه، باید گفت که به این روز از دو جهت توجه شده است؛ یکى از جهت بازگشت اسراء از شام به مدینه و دیگرى به سبب زیارت قبر سیدالشهدا (ع) توسط جابر بن عبدالله انصاری، یکى از اصحاب برجسته رسول خدا (ص) و امیرالمومنین (ع).
عزاداری و سوگواری بر عزیزان از دست رفته، رویکردی طبیعی است که از مهر و محبت سرچشمه می‌گیرد و از آغاز آفرینش انسان تا حال رواج داشته است و خدای سبحان نیز بر این واکنش طبیعی بشر مهر تأیید زده است.
حادثه جانسوز کربلا مهمترین واقعه ای است که از صدر اسلام تاکنون سبب شده تا مرز بین حق و باطل به طور کامل مشخص باشد؛ اما مفتیان وهابی ادعا کرده اند که امام حسین (ع) قصد بیعت با یزید داشته است. در پاسخ باید گفت، کلمات امام در منابع روایی فریقین نشان از عدم بیعت امام با شخصی مثل یزید دارد.
مفتیان وهابی با بیان بدعت دانستن اطعام در مراسم عزاداری، فتوای حرمت برای آن صادر کرده اند؛ در حالی که یکی از سنت های نیکو در میان مسلمانان، اطعام در مراسم عزاداری بود. علاوه بر علمای شیعه، محدثین و مورخین اهل سنت نیز روایاتی نقل کرده‌اند که دلالت بر اهمیت این کار و این سنت حسنه دارد.
قمه زنی علاوه بر اینکه از نظر عرفی از مظاهر حزن و اندوه محسوب نمی شود و سابقه ای در عصر ائمه (ع) و زمان های بعد از آن ندارد و تأییدی هم به شکل خاص یا عام از معصوم (ع) در مورد آن نرسیده است، در زمان حاضر، موجب وهن و بدنام شدن مذهب می‌شود.
پوشیدن لباس سیاه در مصیبت سید الشهداء (ع) مستحب است و شیعیان هر سال با فرارسیدن ایام محرم، به نشانه عزاداری سیاه پوش می شوند؛ اما مفتیان وهابی شبهه می‌کنند که اهل بیت (ع) پوشیدن آن را حرام می‌دانستند. با بررسی منابع شیعه مشخص می‌شود، فراعنه زمان امیرالمومنین (ع) سیاه پوش بودند و حضرت نهی از پوشیدن آن لباس کرده‌اند.
عزاداری بر مصائب اهل بیت (ع) همواره با کینه توزی و دشمنی نواصب و وهابی ها روبرو بوده است. ابن تیمیه در کتاب های خود، بارها به بدعت عزاداری و گریه اشاره کرده، در حالی که در منابع روایی اهل سنت به جواز عزاداری توسط رسول خدا (ص) اشاره شده است.
پوشیدن لباس سیاه در مصیبت شهادت امام حسین (ع) همانند عزاداری، توسط مفتیان وهابی مورد هجمه قرار گرفته و آن را حرام و بدعت می خوانند؛ در حالی که در روایات شیعه به جواز پوشیدن لباس سیاه در مصیبت اهل بیت (ع) اشاره شده و شواهد تاریخی نیز مؤید این اعتقاد است.
برگزاری مجالس عزا برای اولیاء الهی یکی از انواع تعظیم شعائرالله است. بر اساس اعتقادات شیعه برگزاری مجالس عزاداری برای واقعه جانسوز عاشورا، از مهمترین ارکان ولایت پذیری شیعیان است. اگرچه مفتیان وهابی با توهین به شیعیان، این عمل را به نوعی نشانه شرک و کفر معرفی می‌کنند؛ اما جالب آنجاست که در منابع معتبر روایی آنان، به عزاداری عایشه و مردم مدینه اشاره شده است.
عزاداری بر مصائب اهل بیت (ع) یکی از مهمترین اصول اعتقادی شیعیان و پیروان و محبین اهل بیت (ع) است که همواره با کینه توزی و دشمنی نواصب و وهابی ها روبرو بوده است. هر چند بعضی از علما و بزرگان اهل سنت در مصیبت ائمه اطهار (ع) و به طور اخص امام حسین (ع) عزاداری و نوحه سرایی داشته‌اند، اما دشمنی نواصب و وهابیت تنها اختصاص به شیعیان ندارد.
مراجع عظام شیعه معتقدند که قمه زنی، در مراسم عزاداری امام حسین (ع) موجب می شود که دین مقدس اسلام و مذهب شیعه در جهان، بی منطق قلمداد شـده و عنوان خرافی به آن داده شود و در نتیجه باعث هتک حرمت عزاداری و تمسخر و توهین به دین و مذهب می‌گردد؛ پس اجتناب از آن لازم است.
عزاداری نیز همانند بسیاری از امور دیگر دارای حد و مرز است؛ حد و مرزهایی که همگان ملزم به رعایت آن هستند؛ از جمله حدود عزاداری پرهیز از اعمالی است که موجب وهن و تضعیف دین و مذهب می‌شود.
کارشناس شبکه ماهواره ای وهابی، شبهه تکراری عدم وجود امامت در قرآن را با نشان دادن کلیپی از عزاداری سنتی یکی از استان های ایران که در آن عزاداران داخل در گل شده و خود را کاملاً گل مالی می‌کنند، ثابت کند؛ عزاداری عده‌ای از شیعیان به راست و دروغ بودن امامت چه ربطی دارد؛ مراسم غیر عقلی و خرافی در بین وهابیت نیز وجود دارد.
اغلب مفتیان سلفی و وهابی، اطعام درعزاداری و ایام خاص را بدعت و برخی فتوا به تحریم داده‌اند، ولی علمای اهل سنت فتوا به جواز داده‌اند و روایات معتبری در کتب اهل سنت، دال بر جواز اطعام به عزاداران موجود است.