پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ کارایی و کاربرد تفکر اسلامی آن هم در قالب مذهب تشیع پس از مقابله روحانیت با قرارداد رویتر به خصوص پس از جنبش تنباکو و پیروزی مردم و روحانیت، توجه قدرت‌ های استعماری را برانگیخت و پس از آن سعی کردند از ابزار و اقدامات دیگری در جهت نیل به اهداف ‌شان سود جویند.

امروزه و در حالی که تمامیت دنیای سرمایه ‌داری در شرق و غرب دنیا کمر به حذف تفکر اسلامی و نماد روشن آن یعنی جمهوری اسلامی از صحنه‌ هستی بسته‌ اند و از هیچ تلاش خصمانه ‌ای برای از پای درآوردن ایران اسلامی فروگذار نمی ‌کنند، حمایت از فرقه‌های درویشی در کنار حمایت از جریان بهائیت، نواندیشان غرب زده ازجمله راهکارهای دشمنان برای ایجاد تغییر در تفکر اسلامی و به انحراف کشاندن مذهب تشیع است.

با رصد تحرکات تصوف در چند دهه‌ی اخیر و تأکیدی که سردمداران و نظریه پردازان نظام سلطه در نوشته‌ ها و گفته‌ های خویش بر حمایت از این جریان و کمک به رشد و گسترش آن در جامعه اسلامی کرده ‌اند [1] به طور قطع، تصوف معاصر که امروزه نمود آن را در قالب فرقه‌ های متعدد درویشی می بینیم یکی از ابزارهای غرب برای مقابله با ایران در گستره‌ جنگ نرم هستند.

در واقع دنیای غرب وحدت رهبری و اعتقادی ملت ایران را به عنوان بزرگ ‌ترین مانع شکست این ملت ارزیابی نموده است و از سال ‌ها پیش به دنبال آن است تا با دامن زدن به فرقه‌ گرایی و ترویج نحله ‌های گوناگون، این وحدت را بر هم زده و هر گروه از جامعه‌ اسلامی را به نگرشی جدا و بریده از گروه دیگر طبعاً با آرمان و عمل‌کردی متفاوت با دیگران وادار نماید تا با از میان بردن پشتوانه‌ مردمی و اجتماعی نظام اسلامی و از صحنه به در کردن نیروی انسانی انقلاب اسلامی و فتح نرم آن‌ها و تسلط بر افکار و نگرش آنان، به پندار خام خود، راه را برای فروپاشی حکومت دینی هموار سازند.

در این میان تصوف به علل مختلفی سهم زیادی در ایجاد تفرقه و از بین بردن پشتوانه مردمی نظام اسلامی را به خود معطوف کرده است که اجمالاً به چند مورد از این علل اشاره می‌گردد:

1. سابقه‌ی حضور در فرهنگ ایرانی و آشنایی نسبی جامعه با آن

2. مشابهت و هم شکلی با آئین رسمی جامعه

3. عرفان نمایی و ادعای نمایاندن راه اصلی سیر و سلوک معنوی و چشاندن لذات روحانی

4. پیشینه‌ی مطلوب و فاخر فکری که جامعه‌ی ایرانی از برخی صوفیان و شاعران منسوب به تصوف گذشته دارند و...

به همین دلیل امروزه شاهد آنیم که فرقه های درویشی معاصر که تا چندی پیش ادعا میکردند که درویشی راه دل است و در درویشی تبلیغ ممنوع است و با سیاست بیگانه هستند، با راه انداختن سایتها و شبکه‌ های ماهواره ‌ای و نشر کتب و مجلات و تبلیغات چهره به چهره و راه اندازی مراکز تبلیغی و خیریه و... به ترویج مرام خود پرداخته و به جذب افراد می‌پردازند و چند سالی است رسما به عرصه انتخابات ورود کرده و به حمایت از چهره ها و گروه های خاص میپردازند.

جالب آنجاست که این فرقه ‌ها در بحث‌ سلوکی و معرفتی نیز میکوشند که با ترویج معنویتی ویژه و خاص که گاه به هیچ روی با آموزه های صوفیان گذشته‌ که اینان مدعی میراث داری آنان هستند نیز همخوانی نداشته و بلکه مخالف با آن است، قرائتی نو از دین و عرفان را به جامعه عرضه کنند که به وضوح در تعارض با فکر اصیل دینی متفکران اسلامی در ساحت ‌های مختلف دین از قبیل فقه، اخلاق، اعتقادات و عرفان میباشد.

پی نوشت:
[1]. کیهان، 29/3/1397، کد خبر 135059