پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از مبانی مسلم اسلامی، که همیشه مورد قبول تمامی مسلمانان بوده است، مسئله شفاعت است. شفاعتی که در بسیاری از آیات قرآن به آن اشاره شده و بیان شده است که تنها به اذن پروردگار، مورد قبول واقع خواهد‌ بود. روایات متعددی نیز در تبیین آن مورد توجه بوده است و اصل آن مورد پذیرش تمامی مسلمانان در طول تاریخ بوده است.
وهابیت نیز مثل ساير مسلمانان اين اصل را قبول دارند و با وجود روایات و آیات بسیاری در تأیید آن نمی‌توانند آن را انکار کنند. تنها امری که باعث شده است شفاعت در نظر وهابیت و در نظریه شیعیان با هم اختلاف داشته باشد، این موضوع است که بندگان نباید این شفاعت را از غیر خدا در زمان موت ایشان بخواهند. به عبارتی در زمان حیات به ولی الهی و یا در روز قیامت می‌توان از بندگان مقرب خدا طلب شفاعت کرد، ولی در زمان موت ایشان طلب شفاعت محکوم و مردود است.
سؤال ما از وهابیت این است که بین مرده و زنده بودن یک ولی الهی چه فرقی است، که درخواست از یکی شرک می‌شود و از دیگری شرک نیست. شرک به حیات و یا ممات معبود خیالی ربطی ندارد. معیار در شرک بودن عمل، اعتقاد به خداوند و اله بودن کسی است که صدا زده می‌شود، نه زنده و یا مرده بودن وی. اشتباهی ساده که نتایجی بس خطرناک را رقم زده است. پس وهابیت نیز منکر شفاعت نیست و نباید این‌گونه تصور کنیم که شفاعت در نظر وهابیت باطل است. اصولاً هیچ فرقه‌ای نمی‌تواند شفاعت را رد کند.