نماز عبادت است، صدقه، انفاق، خیرات، قرض الحسنه، قربانی و نذر.. نیز عبادت است و البته که هر کدام برای غیر خدا انجام گیرد، از مصادیق شرک می‌شود؛ صدقه یا انفاق خود را می‌برد مستقیم به خدا می‌دهد؟! خیر. بلکه به بندگان خدا می‌دهد، اما در راه خدا. یعنی نیّت‌اش از این کار خیر، جلب رضایت معبود و تقرب الهی است و نه جلب رضایت طرف مقابل، جلب رضایت مردم و یا ریا. «وَمَا أَنفَقْتُم مِّن نَّفَقَةٍ أَوْ نَذَرْتُم مِّن نَّذْرٍ فَإِنَّ اللّهَ يَعْلَمُهُ وَمَا لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنصَارٍ» (البقره، 270) ترجمه: و هر نفقه‏اى را كه انفاق‏، يا هر نذرى را كه عهد كرده‏ايد، قطعاً خداوند آن را مى‏داند، و براى ستمكاران هيچ ياورى نيست‏. برگزاری مجالس عزاداری یا مولودی اهل عصمت علیهم‌السلام نیز چون بر پا داشتن شعائر الهی است و سبب معرفی، پویایی و تبلیغ راه آنان می‌گردد نیز از مصادیق عبادت است. پس اگر کسی با نیت «قربة الی الله»، اقدام به این امور نماید، عبادت است و اگر کسی به نیّت غیر خدا اقدام نماید، شرک و معصیت است. نذر در لغت به معنای ملزم ساختن خود بر امری است كه از قبل الزامی بر انجام آن نداشته است. در واقع عبارت است از عمل نیکو، صواب و ثوابی که شخص مکلف، بر عهده‌ی خود واجب می‌سازد تا آن را برای رضایت خدا انجام دهد. حال چه نذر کند دو رکعت نماز مستحب بخواند، یا صلواتی بفرستد و چه نذر کند طعامی به مسکین دهد یا به سفره‌ی حضرت عباس علیه‌السلام چیزی دهد و یا حتی به سفره‌ی همسایه یا والدینش چیزی بفرستد.