فضایل امیرالمؤمنین
حديث «تشبيه» يا «اشباه» حديثى كه از نظر سند، صحیح و از جهت دلالت به امامت، در غايت استوارى است. حديث «تشبيه» در بردارنده اين حقيقت است كه ويژگي‌هاى والا و صفات كريمانهاى كه در پيامبران الهی پراكنده شده، در سرور ما اميرالمؤمنين (عليه‌السلام) يكجا فراهم آمده است.
بر اساس روایات شیعه و اهل سنت و نیز دیدگاه مفسران اسلامی، مراد از «أُذُن واعیة» (گوش شنوا) در آیه 12 سوره حاقه، حضرت علی (علیه‌السلام) است و ابن تیمیه ادعا می کند که این مطلب دروغ است.
ابن عساکر نقل می‌کند: «امام صادق روایت کرده که وقتی آیه مباهله نازل گردید، پیامبر اسلام، ابوبکر و فرزندش، عمر بن خطاب و فرزندش، عثمان و فرزندش، علی و فرزندش را به همراه خود برای مباهله آورده بود.» این روایت در منابع دست اول اهل سنت نیامده و راویان آن تضعیف شده‌اند.
محبت اهل بیت از مهم‌ترین ارکان اعتقادی اهل سنت محسوب می‌شود، محبت اهل بیت به قول امام شافعی، جز ایمان اهل سنت است و اهل سنت به طور عموم، محبت اهل بیت را از ایمان می‌دانند و دشمنی و عدم محبت به آنها را نشانه عدم ایمان.
کتاب «التعجب» علامه کراجکی (رحمه‌الله‌علیه) از جمله آثار شیعیان است که در جهت اثبات خلافت بلافصل امیرالمومنین (علیه‌السلام) نوشته شده است که با حکایات تاریخی و مباحث مُتقَن، بر اتقان و استحکام استدلالات افزوده است و از مطالب پیچیده کلامی پرهیز کرده است.
یکی از مناقب مسلم و قطعی امیرمومنان (علیه‌السلام)، تقسیم کردن بهشت و جهنم است و بر خلاف زعم برخی از وهابیان، این منقبت، مخالف با قرآن نیست؛ بلکه موافق با قرآن است. خداوند متعال می‌فرماید: شما دو نفر، هر کافر سرسخت و معاندی را در دوزخ اندازید؛ با وجود این آیه و آیات فراوان دیگر، هیچ محذوری در پذیرفتن منقبت امیرالمؤمنین باقی نمی‌ماند.
یکی از مناقب قطعی و مخصوص به امیرالمومنین (علیه‌السلام)، صدیق بودن ایشان است و در روایات متعددی از منابع اهل تسنن این منقبت ثابت شده است و با اثبات این فضیلت برای حضرت، دروغ بودن لقب صدیق برای ابوبکر نیز محرز می‌شود؛ زیرا که حضرت معتقد به دروغ‌گویی و خیانت ابوبکر بودند؛ پس مسلما نمی‌تواند صدیق باشد.
با اینکه در طول سالیان متمادی نه تنها نقل فضایل مولا علی (علیه‌السلام) ممنوع، بلکه لعن آن جناب واجب بود و حتی از نامگذاری فرزند به نام آن حضرت جلوگیری می‌شد، و از آن طرف در دوران اموی و غیره چقدر حدیث در مدح و فضیلت سایر خلفا و دیگران جعل گردید، ولی شهرت فضائل و مناقب امیرالمؤمنین به حدی است که کسی را توان انکار آن نیست.
همیشه مغرضین در صددند تا با اتهامات واهی دشمنی خود را با پیامبر و اهل بیت و منتسبینشان آشکار کنند، لذا به اشخاص جلیل القدری مانند حضرت ابوطالب، (عموی پیامبر که جانانه از پیامبر دفاع کرد و چنان سدی درمقابل دشمنان پیامبر بود که تا زنده بود خاطر پیامبر آسوده بود) اتهام مشرک بودن می‌زنند و ماهیت خبیث خود را آشکار می‌کنند.
عجیب است سعد بن ابی وقّاص این سخن را از زبان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) شنیده بود، اما پس از شهادت جانگداز پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) با ابوبکر و پس از او با عمر بیعت کرد، در شورای شش نفره، به نفع عثمان رأی داد، و نهایتا هنگامی که همه مردم با امیرمؤمنان (علیه السّلام) بیعت کردند، او در کنار معاویه و در صف دشمنان آن حضرت...
علی‌رغم روایات متواتر در ولادت امیرالمؤمنین در کعبه و نفی این فضیلت از سایرین، برخی علما و مورخین اصرار دارند مولود کعبه را حکیم بن حزام معرفی کنند، و خلاف آن را فقط به شیعه نسبت دادهاند. برخی نیز هر دو را مولود کعبه دانسته‌اند! که این نظر قطعا نادرست است، زیرا راویان و علمای زیادی تاکید کرده‌اند که تنها علی (علیه‌السلام)...
کثرت فضائل حضرت علی(علیه السلام) به اندازه‌ایی است که عالمانی همچون سیوطی و ابن‌حجر به آن اعتراف کرده‌اند. سیوطی در کتابش کلامی از احمد بن حنبل در این مورد نقل می‌کند که حائز اهمیت است. او گفته است: «برای هیچ یک از صحابه پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) به اندازه حضرت علی(علیه السلام) نقل فضیلت نشده است.
صفات سبقت در ایمان، تقوا، علم و شجاعت و ...، صفاتی است که خداوند به آنها اهمیت داده و در قرآن به نیکی از این ویژگیها یاد کرده‌اند؛ با توجه به روایات مشخص می‌گردد که امیرالمؤمنین، در همه‌ی این ویژگیها و حتی بیشتر از این موارد، بر دیگران امتیاز و تقدم دارد.
لقب امیرالمومنین از مهمترين القاب آن حضرت است و از ميان القابی همچون سيد المسلمين و يعسوب الدين و قائد الغرالمحجلين و امام البررة و قاتل الفجرة و خليفة رسول‌الله و امثال اينها، در درجه بالاتری قرار دارد و به همين جهت رسول الله مردم را امر کردند که به حضرت علی سلام نموده و او را بدين لقب نام برند و تحيت گويند.