حکیم ابوالقاسم فردوسی در شاهنامه می‌گوید: طهمورَث پادشاه ایران، یاری وفادار به نام شَهرَسپ داشت که هر روز را روزه و هر شب را به نماز می‌ایستاد. او همواره طهمورث را به راستی و درستی راهنمایی می‌کرد. طهمورث در اثر همنشینی با شهرسپ از بدی‌ها پیراسته شد. حکیم فردوسی در بیان این داستان می‌گوید: نماز شب و روزه، آیین کسی است که خداوند جهاندار، حبیب او باشد. یعنی نماز شب و روزه، نشانه‌ی دوستان خداوند است.[1]

خنيده بهر جاى شهرسپ نام
نزد جز بنيكى بهر جاى گام

همه روز بسته ز خوردن دو لب
بپيش جهاندار بر پاى شب

چنان بردل هر كسى بود دوست
نماز شب و روزه آيين اوست

حکیم ابوالقاسم فردوسی در حالی روزه گرفتن را نشانه‌ی مردان خدا می‌داند که در تعالیم زرتشتی، روزه گرفتن نشانه‌ی یاران اهریمن است. در اَوِستا، وَندیداد، فرگرد 4، بند 50-53 آمده است: «کسی که روزه بگیرد در آخرت بالاترین کیفر را که در این دنیا مقرر است، خواهد دید. مانند اینکه اعضای بدن فناپذیر وی با یک کارد فولادین بریده شود.» در ادامه میگوید: «وی را از بلندی یک صد قد آدمی به پایین پرتاب می‌کنند یا بدتر از آن».[2] به عبارتی، منطق زرتشتی در قضیه روزه، بر خلاف ادیان الهی است که همگی روزه گرفتن در راه خدا را کردار نیک می‌دانند.

پی‌نوشت:

[1]. فردوسی، ابوالقاسم (1389)، شاهنامه، بر اساس نسخه مسکو، مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی و مرکز خدمات کامپیوتری نور، شماره ثبت کتابخانه ملی: 815279. برگه 11، بيت 352-354.
مهرآبادی، میترا (1379)، شاهنامه کامل فردوسی به نثر پارسی، تهران: انتشارات روزگار، ج 1، ص 65.
[2]. دارمستتر، ژام (1384)، مجموعه قوانین زرتشت (وندیداد اوستا)، ترجمه موسی جوان، تهران: نشر دنیای کتاب، ص 111-112، فرگرد 4، بند 54-51.  مشاهده اسکن:




مشاهده اسکن متن شاهنامه که در بالای صفحه، عبارت روز‌ه‌داری شهرسپ و تمجید فردوسی از او را می‌توان دید:

این اسکن از قدیمی‌ترین نسخه شاهنامه (نسخه فلورانس) برداشته شده است.
مشخصات: تارنمای teca.bncf.firenze.sbn.it، شماره نسخه: BNCF0004147894، برگه 14.