روشن است که منظور از دین واپسین (یا آخرین دین) دین زرتشتی نیست بلکه دین دیگری است. اکنون برای روشن شدن مفهوم «دینِ آخرین» به شاهنامۀ فردوسی که بر اساسِ خوذای‌نامگ‌ها (یا همان خداینامه‌ها: متون تاریخی و عقیدتی عصر ساسانیان) نوشته شده است، مراجعه می‌کنیم. خواب ديدن نوشين روان (انوشیروان) و گزارش بوزرجمهر (بزرگمهر) آن را به پيدايش پيغمبر...

مدت زمانی است که شاهد یک شانتاژ خبری از سوی برخی شبکه‌های مجازی معاند، نسبت به تعمیرات و اصلاحات محوطۀ تاریخی پاسارگاد هستیم. این اعتراضات ناشی از منش غوغاسالاری از سوی کسانی رخ می‌دهد که در هشت سال دفاع مقدس، به کشورهای اروپایی و امریکایی فرار کرده بودند و اکنون به وقاحت تمام دم از وطن‌پرستی و میهن‌دوستی می‌زنند.

بُشر مَروزی، از نامداران جامعه مسلمین در قرن دوم هجری است. منابع تاریخی وی را اهل زهد و راستی معرفی کرده‌اند. برخی پا را فراتر از این گذاشته؛ وی را «سریر معرفت» و «تاج اهل معاملت» خوانده‌اند.[2] هرچند ما معتقدیم که بسیاری از این نسبت‌ها، اغراق‌آمیز است، لیکن نگاهی به زندگانی و توبۀ او خالی از لطف نیست...

نشریه اشپیگل (spiegel) چاپ آلمان در شماره 28 در سال 2008 نوشته ای با عنوان فرمانروای دروغین صلح (Der falsche Friedensfürst) به قلم ماتیاس شولتس (Matthias Schulz) منتشر کرد. این نوشتار به نقدی مختصر پیرامون رفتارهای استبدادی و خشن کورش دوم هخامنشی (کورش بزرگ) می‌پردازد و از سویی به افشای جریان‌های پشت پرده که سعی در بزرگ‌نمایی درباره او دارند...

اقدامات امنیتی او گاهی چندان با تندی و خشونت توأم می‌شد که هدف اصلی را تحت‌الشعاع قرار می‌داد و سرکوب گری رضاخان مساوی با ناامنی روحی، سیاسی و فرهنگی بود. از همین‌رو هیچ‌کس از مردم ایران از سقوط او ناراحت نشد و مردم ایران با برکناری و تبعید او هیچ مخالفتی نشان ندادند.

اسلام‌ستیزی که در قالب عرب‌ستیزی خود را نشان می‌داد، جنبه‌ی سلبی اندیشه‌ی آخوندزاده بود. در برابر این مبارزه با اسلام و عربیت، آخوندزاده تصویری رویاگونه از ایران باستان ترسیم می‌نمود. ترسیمی که بر هیچ منبع و داده‌ی واقعی مبتنی نبود و سراسر رویایی کاذب بود. در مقابل، مبانی غربی تفکر آخوندزاده بخش ایجابی تفکر وی را تشکیل می‌داد...