خداوند، حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) را در زمانی به حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) هدیه کرد که جامعه عرب جاهلی دارای خُلق و خویی بودند که حتی فرزندان خود را زنده به گور می‌کردند. کاری که حتی حیوانات با بچه‌های خود انجام نمی‌دادند. در چنین شرایطی نبی اکرم دست دخترش فاطمه را می‌بوسید و به او احترام می‌گذاشت.

در تاریخ، نامی از توطئه‌گرانی که نقش ترور حضرت را داشتند نیامده، تنها کسی که به نام این افراد اشاره نموده ابن حزم اندلسی از استوانه‌های علمی اهل‌سنّت است که به نام این افراد اشاره نموده و گفته: ابوبکر، عمر، عثمان، طلحه و سعد بن ابی وقّاص، قصد کشتن پیامبر را داشتند و می‌خواستند آن حضرت را از گردنه‌ای در تبوک به پایین پرتاب کنند.

متأسفانه پس از رحلت رسول اکرم (ص) جامعه مسلمین و به خصوص مردم مدینه دچار رخوت و سستی در عقیده نسبت به فرمایشات رسول اکرم (ص) و وصیت آن بزرگوار در خصوص خلافت مسلمین و گرامی داشتن اهل‌بیت گردیدند که حضرت فاطمه (س) با وصیت نامتعارف خود لازم دیدند برای بیداری اذهان خفته، تلنگری به جامعه وارد سازند که برای همیشه باقی بماند.

امامت مکمّل نبوت است، و صاحب این منصب، در رتبه بعد از نبوت قرار دارد، و به اعتقاد تمام فریقین، چون نبوت از مسائل اصولی ادیان الهی است، امامت نیز باید چنین باشد، چراکه هر دو در تمام شئونات یکسان هستند، و تنها فرقی که وجود دارد، حدوث و بقاء است. یعنی نبی از طریق وحی، متصدی تاسیس دین است و امام، دین تاسیس شده را حفظ می‌نماید.

وقتی به حوادث بعد از رحلت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) نگاه می‌کنیم به عیان می‌بینیم که یکی از دلائل وقوع مناقشات و منازعات بر سر خلافت و جانشینی آن‌ حضرت هوای نفس و قدرت طلبی برخی ازاصحاب است. هنوز کار کفن و دفن پیامبر (صلی الله علیه و آله) انجام نشده بود که عده‌ای در سقیفه تجمع کرده و خواهان تعیین جانشین برای وی شدند.

با توجه به وجود منابع تاریخی در خصوص رفتن به درب خانه فاطمه (سلام الله عليها) و آتش زدن و هتک حرمت به آن بیت شریف و هم‌چنین رفتن آن مظلومه به مسجد برای دفاع از ولایت و انجام وصیت و تاکید بر دفن شبانه، به خاطر عدم حضور کسانی که به ایشان ظلم کردند، می‌توان رضایت‌مندی و یا عدم رضایت‌مندی ایشان از خلفا را به وضوح دریافت.