دیدگاه علما و بزرگان اهل سنت در مورد یزید، سه قول است؛ گروهی معتقدند او کافر است؛ گروهی دیگر معتقدند یزید کافر نیست و مسئولیت فجایع عاشورا با وی نبوده است؛ گروهی دیگر معتقدند صحیح آن است که توقف کنیم و یزید را لعن نکنیم.

ابن کثیر و دیگر مورخان اهل سنت نیز با اندک اختلافی نوشته‌اند: «سپس مسلم بن عقبه که به خاطر زیاده روی در کشتار مردم به او مسرف بن عقبه نیز می‌گفتند، بر اساس دستور یزید، سه روز سربازانش را در شهر مدینه آزاد گذارد تا آنان در این فرصت، بسیاری از بزرگان مدینه و حافظان قرآن را در این شهر کشته، اموال بسیاری از مردم را به غارت برده و فساد بزرگی را رقم زنند...

به واقع شکست ظاهری و شهادت مظلومانه امام حسين عليه السلام و فرزندان پيامبر (صلى الله عليه و آله) خطّ بطلانى بود برچهل سال تبليغات مسموم بنى‌اميّه كه با نيرنگ و فريب، خود را دولت اسلامى جا زده بودند.حماسه امام حسين (عليه السلام) چهره اسلام واقعى را به مردم نشان داد و نقاب از چهره دروغ‌گويان اموى برداشت و نامشروع بودن سلطنت آنان را به اثبات رساند

گفته‌اند در روایتی از اصول کافی آمده است که امام سجاد (علیه‌السلام) با یزید بیعت کرده است، و این حدیث را علامه مجلسی حسن دانسته است؛ باید بگوییم که در این روایت قضیه‌ای تاریخی وجود دارد که قطعاً اتفاق نیافتاده و همین مسأله ثابت می‌کند که حدیث اشتباه بوده و صحیح نمی‌باشد، بنابراین جزئیات روایت نیز نمی‌تواند قابل قبول باشد.

دو قبیله بزرگ مکه، بنی هاشم و بنی امیه در جوار کعبه زندگی می‌کردند. قبیله بنی هاشم سیادت و آقایی به‌دست آورد و بنی امیه به آنها حسادت می‌ورزیدند و کینه نسبت به این خاندان داشتند و مترصد فرصتی بودند تا زهر خود را بریزند، که بعد از رحلت پیامبر و دوران خلفای غاصب این امر میسر گردید.

از جمله راه‌کارهای ضد شیعی در خدشه و شبهه‌سازی برای عزاداران حسینی (علیه السّلام) رفع اتهام از جنایتکار پلیدی همچون یزید بن معاویه و وجهه بخشیدن به اوست؛ به همین منظور از دیرباز برخی کوشیده‌اند تا با وجود روشنی و آشکاری جنایات وی، قدری از لکه‌ی ننگ ابدی وی بکاهند؛ در همین راستا با شبهه‌افکنی‌های گوناگون به تبرئه یزید پرداختند.