درحالی که برخی در پی تطهیر چهره صوفیه از ننگ شاهدبازی هستند، بزرگان صوفیه مخالف شاهدبازی، مریدان خود را از خطر به گناه افتادن بواسطه انجام این عمل، آگاه ساخته و مرتکبین این عمل را به خواری و خذلان وعده داده‌اند. بنابراین توجیه کردن عقیده به شاهدبازی در میان صوفیه امری عبث است، زیرا متقدمین صوفیه مریدان را از خطر آن آگاه کرده‌اند.

یکی از عقاید اختلافی بین شیعه و صوفیه، اعتقاد به انسان کامل است که شیعه، انسان کامل را در وجود امام معصوم (ع) می‌داند اما صوفیان، انسان کامل را علاوه بر چهارده معصوم، برای قطب در صوفیه نیز بلامانع دانسته‌اند، که نکته مهم در تعریف انسان کامل است که تناقض‌گویی‌های مختلفی در آن دیده شده است.

یکی از انحرافات فرقه‌ی صوفیه، که از بعضی مشایخ و سران آنان مانند حلاج و بایزید واقع شده است، مسئله‌ی شطح‌گویی و سخنان کفرآمیز بوده که به گفته‌ی موافقان این عقیده، این مسئله در حالت سُکر و جذبه واقع می‌شود. که به اعتراف نورعلی تابنده، کلام و سخنان این افراد چون در حالت خاصی بوده، کاملا بی‌ربط و بی‌اساس است.

اکثر صوفیه برای شارب احترام خاصی قائل هستند و قدمتی بلند برای آن قائل هستند و علت بلند گذاشتن آن را اقتدا به امام علی (ع) می‎دانند. ولی محجوبی از مشایخ فرقه گنابادیه قدمت آن را به دوران حضرت عیسی (ع) برده و معتقد است که آن حضرت نیز شارب بلند داشته است!

شاهدبازی و نظربازی از عقاید برخی از صوفیه است که آن را طریقی برای رسیدن به خدا معرفی می‌کنند. غزالی شاهدبازی را به شهوت و عبرت تقسیم کرده و شاهدبازی از روی شهوت را گناه می‌پندارند، در حالیکه خود گرفتار همین مسئله است!

در آئین هندو می‌توان فرقه‌ها و طریقت‌هایی را دید که شباهت زیادی به فرقه‌های صوفیه دارد. طریقت‌های همچون مکتب ودانتا و لاکولیشاباشوپانا که عینا به لحاظ اعتقادی و رفتاری، شبیه طریقت اباحیه و ملامتیه هستند. که یکی همچون اباحیه قائل به مباح بودن هر عملی است و دیگری قائل به دیوانه‌واری است تا مورد ملامت قرار گیرند.