پس از مرگ عباس افندی در سال 1921 م، شوقی افندی نوه‌ی ارشد دختری عبدالبهاء؛ برای به عهده‌گیری رهبری بهائیان، به حیفا بازگشت. اما از این جهت که او در سنین جوانی به رهبری رسید، 16 دی‌ماه به عنوان روزجوان بهائی نامیده شد. یکی از صفات جوان بهائی، مطیع محض بودن است؛ بطوری که هیچ عذری حتی شور جوانی، توجیه کننده خطای شخص نیست.

شوقی‌افندی در زمان حیاتش، خواهران و برادران خود را ار جامعه‌ی بهائی طرد کرد. اما پس از مرگ او، ایادی امر بهائی، به دلیل اجرای قانون انحصار وراثت در برخی کشورها، برای به چنگ آوردن اموال او و بر خلاف دستور عبدالبهاء و شخص شوقی افندی، به نزدیکان او باج دادند تا بخش اعظمی از ثروت هنگفت شوقی، از کف‌شان نرود!

ارائه‌ی معجزه در طول تاریخ توسط پیامبران، یکی از راه‌های اثبات حقانیت ایشان بوده است. حسینعلی‌نوری پیامبر بهائیان؛ علت ناتوانی خود را در ارائه‌ی معجزه، عدم موافقت دربار ایران با بازگشت او به کشور معرفی می‌کند، اما چگونه می‌شود که حسینعلی ادعای پیامبری‌اش را در خاک عثمانی مطرح و اصرار به ارائه‌ی معجزه در ایران داشته باشد.

بهائیان سعی دارند که حسینعلی‌بهاء، سرکرده‌ی بهائیان، را در جریان ترور ناصرالدین شاه بی‌تقصیر جلوه دهند و علت آزادیش از زندان را اثبات بی‌گناهی‌اش می‌دانند. اما حقیقت آن است که بنا به اعتراف نزدیکان حسینعلی‌بهاء، ایشان طراح اصلی ترور ناصرالدین شاه بوده و علت آزادی‌اش از زندان هم وساطت امپراتوری روس بوده است.

علی محمد شیرازی در محرم ۱۲۳۵ ه‍ ق در شیراز متولد شد و پس از وفات پدر، تحت کفالت دایی خود قرار گرفت. وی تعلیمات ابتدائی را نزد شیخ عابد از شاگردان شیخ احمد احسایی و سید کاظم رشتی آموخت. او فردی گوشه‌گیر بود و بر اثر دعانویسی و ریاضت‌هایی، مثل رفتن روی پشت بام و ورد خوانی در هوای گرم بوشهر و... مردم او را به نام سید ذکر می‌خواندند.

پس از ترور نافرجام ناصرالدین شاه، بابیان از ایران به عثمانی تبعید شدند و بار دیگر کنار هم جمع شده و قدرت پیدا کردند. بر اساس وصیت باب، صبح‌ازل جانشین وی بود، اما برادرش حسینعلی، برعلیه برادر خود کودتا کرد و مدعی شد که من همان موعود باب و «مَن یظهره‌الله» هستم و بابیان را به خود فرا خواند و بدین صورت از بابیت، بهائیت متولد گشت.