یکی از خطراتی که سبب تهدید مقام امامت و بروز فتنه‎هایی در تاریخ شده است، نقش خواص بوده است. وجود بزرگان یا منتسبین به خاندان امامت که چشم طمع به این جایگاه داشته‎اند، از جمله عللی است که بسیاری از شیعیان حتی در زمان ائمه معصومین (علیه السلام) دچار شک و تردید در شناخت امام بعدی گردیده‎اند. توجه به این امر در دوران غیبت بسیار ضروری است.

عشق بدون اظهار ارادت، اعتقاد بدون انتظار و انتظار بدون عمل، عاشقی حساب نمی‌شود. کسی‌که می‌گوید من معتقدم و منتظرم آیا در عمل نشانی از خود به‌جا گذاشته؟ خودی نشان داده؟ مرام نامه‌اش چه رنگی است؟ سیاه، خاکستری، یا سفید و پاک؟ کسی‌که منتظر مهمان عزیزی می‌باشد، باید خانه انتظار را از آلودگی‌ها تمییز کند، و خود را به مهمانش نزدیک کند.

عدالت یکی از صفات حسنه‌ای است که انسان به آن نیاز دارد. با وجود مفاسد اجتماعی و اقتصادی آخر الزمان، نیاز بشر به این مسئله بیش از پیش احساس می‌شود. یکی از اتفاقات شیرینی که در آخرین دولت اتفاق می‌افتد تحقق این امر است. بدون شک تحقق عدالت فقط و فقط به دست کسی تحقق پیدا خواهد کرد که توان عدالت گستری داشته باشد.

حضرت علی (علیه السلام) وقتی حکومت و خلافت ظاهری را بدست گرفت، فرمان عزل بسیاری از فرمانداران حکومت‌های پیشین، از جمله معاویه را صادر کرد. معاویه از این تصمیم امام (علیه السلام) شدیداً ناراحت و افسرده شد لذا در تلاش و تکاپو برآمد تا حکومت شام را از دست ندهد و در همین راستا چندین جنگ را بر حکومت نوپای حضرت علی (علیه السلام) تحمیل کرد.

در حال حاضر بیش از چهارصد میلیون نفر از جمعیت مسلمانان جهان را اشاعره تشکیل می‌دهند. این گروه از مسلمانان در مورد جبر و اختیار از عقیده‌ای خاص پیروی می‌کنند که با دیگر مکاتب کلامی تفاوت‌های اساسی دارد. اشعریون برای رهایی از تنگنای جبر و اختیار متوسل به نظریه کسب شده‌اند. در نظریه کسب؛ خداوند خالق اراده و افعال انسان است.

معاویه اولین کسی است که با علی (علیه السلام) مخالفت کرد. این دشمنی ریشه تاریخی دارد و به دوران معاویه و امیرمومنان علی (علیه السلام) رسیده بود. از این‌رو معاویه که در زمان خلفاء، خود را برای به‌دست گرفتن حکومت و سیطره بر جامعه اسلامی آماده کرده بود، در روزهای نخست حکومت امیرمومنان (علیه السلام) مخالفت با آن حضرت را آغاز کرد.