ابن‌‌تیمیه پس از گذراندن تحصیلات خود بر کرسی تدریس تکیه زد و البته به جای این‌که همان روش پدر و بزرگان مذهب حنفی خود را ادامه دهد، روی به تفسیرهای نامناسب و التقاطی آورد و به تجسیم خداوند معتقد شد و با ظاهری زاهدانه سعی در اغوای بسیاری از مردم کرد. اما علمای آگاهی نیز وجود داشتند که در مقابل این سرکشی‌ها مقاومت کرده و زبان به اعتراض گشودند.
سبکی در مقدمه کتاب «الدرة المضیئه فی الرد علی ابن‌تیمیه» با انتقاد شدید از ابن‌تیمیه، از برداشت‌ها و تفسیر‌های غلط وی از اصول عقاید، و به ویژه صفات خداوند (که وی مخالف عقاید و اندیشه‌های تمامی مسلمانان است)، پرده برداشته و گفته است: ابن تیمیه به بهانه پیروی از قرآن و سنت و دعوت به حقیقت، از مسیر صحیح خارج شده و به جای پیروی از سنت‌ها به تبعیت از بدعت‌ها روی آورده است.
سبکی در پایان با کفرآمیز خواندن برداشت‌ها و تفسیرهای غلط ابن‌تیمیه درباره اصول اعتقادات، بدعت‌های وی در فروع را بیشتر و بدتر از اصول اعتقادات دانسته و معتقد است افکار ابن‌تیمیه از دایره اندیشه‌های فرق و مذاهب اسلامی خارج بوده و ابن‌تیمیه نیز از محدوده امت اسلامی بیرون است.[1]

پی‌نوشت:

[1]. آیةالله جعفر سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، قم موسسه امام صادق، 8جلدی، ج4، ص54-56