تربت سیدالشهداء (علیه‌السّلام) به واسطه عزیزی که در آن مدفون است، از چنان احترام و جایگاهی برخوردار است که رعایت نکردن آن، عواقب دردناکی برای مرتکب آن خواهد داشت. روایات اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) در منابع شیعی در این باب فراوان است. امّا از کتاب‌های مورد قبول وهّابیت نیز روایات صحیح‌السند در این‌باره فراوان است که به چند نمونه بسنده می‌کنیم: «شخصی روی قبر حضرت سیدالشهداء (علیه‌السّلام) ـ العیاذ بالله ـ «عمل زشتی» انجام داد (از ترجمه‌ی عمل زشت آن ملعون معذوریم) در همان دم او و خانواده‌اش دیوانه شده و به بیماری جذام، برص و فقر گرفتار شدند.»[1]

و در جای دیگر از کتب اهل‌سنت آمده: «شخصی روی قبر حضرت سیدالشهداء (علیه السّلام) (همان عمل زشت را انجام داد)، همان دم دیوانه شد و مرد؛ حتی پس از دفن شدن، صدای عوعو سگ از درون قبرش شنیده می‌شد.»[2]
همچنین ماجرای عبرت آموز زیر را نیز اهل‌سنت روایت کرده‌اند: «سدّی گوید: برای تجارت زره به کربلا آمدم، در آن‌جا پیرمردی از قبیله‌ی «طیء»، طعامی برای ما آماده کرد و شب نزد او ماندیم؛ همان‌‍جا سخن کشته شدن حسین بن علی (علیهماالسّلام) در آن سرزمین به میان آمد که ما گفتیم: کسی در قتل او شرکت نکرد، مگر آن‌که به بدترین مرگ‌ها دچار شد و به درک واصل شد. او گفت: شما اهالی عراق چقدر دروغ‌گو هستید! خود من یکی از آن‌ها بودم و هیچ بلایی به من اصابت نکرد. سدّی گوید: لحظاتی بیش نگذشت که آن شخص از جای برخاست تا نور چراغ را زیاد کند، آتش چراغ به ریشش گرفت و با وجود آن‌که دوید و خود را به درون آب انداخت، ولی چنان سوخت که هم‌چون زغال گشت ـ خدایش رحمت نکند ـ .»[3]

پی‌نوشت:

[1]. «عن الأعمش قال خری رجل علی قبر الحسین فأصاب أهل ذلک البیت خبل و جنون و جذام و برص و فقر رواه الطّبرانیّ و رجاله و رجال الصّحیح.» مجمع الزوائد و منبع الفوائد، علی بن أبی بکر الهیثمی، دارالریان للتراث، قاهره، ج 9، ص 197. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[2]. «خری رجل علی قبر الحسین، فجنّ فمات، فسمع صوته یصیح فی القبر کنباح الکلب.» التذکرة الحمدونیة، ابن حمدون، دار صادر، بیروت، ج 9، ص 245.
[3]. «قال السّدّیّ: أتیت کربلا أبیع البزّبها، فعمل لنا شیخ من طیء طعاما فتعشّینا عنده، فذکرنا قتل الحسین بن علیّ رضی الله عنهما... .» مجالس ثعلب، أبو العباس أحمد بن یحیی ثعلب، دارالنشر، ج 1، ص 68.