پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ نقطه آغاز مرام بی‌حجابی در بهائیت را می‌توان در دوران بابی‌گری یافت. «قرّة العین» اولین زن بابی، با نمایش گزاردن سیمای برهنه‌ی خود، زمینه را برای رواج بی‌حیایی و اباحه‌گری در بهائیت فراهم نمود.[مطالع الأنوار، صص 264-263] از این‌رو پیشوایان بهائی، حجاب را مانعی برای پیشرفت در کسب علم و دانش معرفی می‌نمایند.[رساله امر و خلق، ص 341]
اما گویا پیشوایان بهائی فراموش کرده‌اند که حجاب، منشأ و خواستگاه فطری دارد. هم‌چنان که حضرت آدم و حوا هنگام تنزل از مقام خود و از بین رفتن لباس‌های بهشتی، در اولین قدم، اقدام به پوشیدن خود نمودند: «... فَلَمَّا ذاقَا الشَّجَرَةَ بَدَتْ لَهُما سَوْآتُهُما... [اعراف/22]؛ پس چون آن دو از (میوه) آن درختِ (ممنوع) چشیدند، برهنگی‌هایشان بر آنان آشکار شد، و به چسبانیدن برگ (های درختانِ) بهشت بر خود آغاز کردند». همچنین هنگامی که زلیخا قصد کام‌گیری از یوسف را داشت، درها را بست و روی بُت خود را پوشاند.[ترجمه تفسیر المیزان، ج 11، ص 176]
مواردی از این دست، همگی دلالت بر میل فطری انسان (جدای از دین و مذهب) به پوشش دارد و مخالفت با امور فطری و متون الهی، نشان از ساختگی بودن اساس بهائیت دارد.

پی‌نوشت:
عبدالحمید اشراق خاوری، مطالع الأنوار، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 134 بدیع، صص 264-263.
فاضل مازندرانی، رساله امر و خلق، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، چاپ دوم، 122 بدیع، ص 341.
سید محمدحسین طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ج 11، ص 176؛ به نقل از کتابخانه الکترونیکی فقاهت.