کسروی دچار خودبزرگ‌بینی شده بود و ادعاهایی در مورد برانگیختگی خود مطرح می‌کرده است، و دشمنی خود با عقاید شیعه را به حدی رساند که دست به کتاب‌سوزی زد یعنی کتاب‌هایی از قبیل مفاتیح الجنان و کتب عرفانی را به آتش کشید. امام خمينی (ره) در این زمینه می‌فرمایند: «با این که کسروی نویسنده زبردستی بود ولی در اواخر دیوانه شده بود...

نقد موهومات و پرداختن به حقایق تاریخی، رفتاری روشنگرانه است که منافاتی با وطن‌دوستی ندارد. بلکه این روشنگری، موجب نگاه حق‌گرایانه و عبرت‌آموزی از تاریخ می‌گردد و از سویی نقشه‌های استعمارگران را ناکارآمد می‌کند (و سبب تقویت اسلامِ شیعیِ جهادی در ایران می‌شود). می‌توان ایرانی بود، می‌توان وطن‌دوست بود، ولی به توهمات، تخیلات و دروغ‌های باستان‌گرایانِ افراطی...

شعر "خدای عرب" او به قدری نژادپرستانه و موهن بود که نه تنها اعتراض شاعران و هنرمندان درون خانواده انقلاب را به همراه داشت که حتی با تقبیح پیروان سایر مکاتب ادبی نیز مواجه شد. کینه‌توزی، نژادپرستی و نفرت‌پراکنی مصطفی بادکوبه‌ای تا آن جاست که وی در اهانتی آشکار، چنین می‌گوید که حاضر است به قعر جهنم برود اما صدای اعراب را نشنود...

نشریه اشپیگل (spiegel) چاپ آلمان در شماره 28 در سال 2008 نوشته ای با عنوان فرمانروای دروغین صلح (Der falsche Friedensfürst) به قلم ماتیاس شولتس (Matthias Schulz) منتشر کرد. این نوشتار به نقدی مختصر پیرامون رفتارهای استبدادی و خشن کورش دوم هخامنشی (کورش بزرگ) می‌پردازد و از سویی به افشای جریان‌های پشت پرده که سعی در بزرگ‌نمایی درباره او دارند...

گویی سنت وزیر کشی در دوره‌ی پهلوی به سنت افسرکشی تبدیل شده بود. اما نهادی که با چنین سیاست‌ها و البته سرمایه‌گذاری هنگفتی توسط رضاشاه ایجاد شده بود در جریان حمله‌ی متفقین در شهریور 1320 نتوانست حتی بخش کوچکی از این هزینه‌ها را جبران نماید و حتی پیش از دستور ترک مقاومت، دچار فروپاشی شده بود.

باستانگرایان تلاش دارند که از استادسیس یک قهرمان مردمی و شخصیتی مظلوم بسازند. در حالیکه او نه تنها قهرمان ملی نبود، بلکه شخصیتی ظالم بود که برای رسیدن به قدرت، بسیاری از مردم ایران را از دم تیغ گذرانید. از همان ابتدای شورش، بسیاری از مردم ایران، متوجه جاه‌طلبی‌ها و بی‌اخلاقی‌های استاد سیس شده بودند، لذا حاضر به حمایت...