یکی از دلایل شاهدباز شدن صوفیان تبعیت بی چون و چرا از مشایخ خود بوده است. ایشان به پیروی از مشایخ خود و با اعتماد به نحوه سلوک ایشان پای در راهی گذاشته که شاید توان آن را نداشته و به این دلیل از صراط حق منحرف شده و به عقایدی همچون شاهدبازی روی آوردند.

بنا بر فرمایش خداوند در قرآن، اطاعت از امام معصوم (ع) بر همه انسان‌ها واجب است، اما عده‌ای مانند صوفیان، اطاعت از امام را دستاویزی برای اطاعت از خودشان قرار دادند تا به مقاصد دنیوی خود برسند.

علی‌‌رغم تاکید بسیار قرآن و روایات بر لزوم انجام امر به‌معروف و نهی از منکر توسط تک‌تک مسلمین، محجوبی از مشایخ فرقه گنابادیه با انحرافی آشکار، انجام این واجب الهی که از فروعات دین است را منحصر در اجازه مراد سالک دانست. بنابراین انجام این فریضه برای صوفیان، بدون اجازه بزرگان صوفیه امری خلاف به‌شمار می‌رود.

به واقع می‌توان گفت که کرامت‌های صوفیه به‌خاطر کثرت‌شان از حد شمارش خارج‌اند. رفتارهای عجیب‌ وغریبی که بیشتر به افسانه‌ها شباهت دارد تا یک کرامت. کراماتی از آب شدن شخصی از روی شرم در مقابل بایزید.

از ویژگی‌های تصوف عاشقانه، "شاهد بازی" است. نخستین کسی که در جهان اسلام به شاهد بازی شهرت داشت و آشکارا به نظربازی می‌پرداخته، ابوحلمان دمشقی بود و پیروان او را حلمانیه خوانده‌اند. پیروان او به تبع بزرگ خود، هرجا جوان زیبا رویی را می‌دیدند، آشکارا در مقابل او سجده می‌کردند. همین مساله از انحرافات برخی از فرقه‌های صوفیه است.

درحالی که برخی در پی تطهیر چهره صوفیه از ننگ شاهدبازی هستند، بزرگان صوفیه مخالف شاهدبازی، مریدان خود را از خطر به گناه افتادن بواسطه انجام این عمل، آگاه ساخته و مرتکبین این عمل را به خواری و خذلان وعده داده‌اند. بنابراین توجیه کردن عقیده به شاهدبازی در میان صوفیه امری عبث است، زیرا متقدمین صوفیه مریدان را از خطر آن آگاه کرده‌اند.