اعتقادات
جریان سلفی گری که بنای بر تکفیر دیگران دارد به دنبال این است که هر کس را به هر عنوان مورد تکفیر قرار دهد. یکی از راه‌های تکفیر، تکفیر با استناد با عملکرد اهل سنت در باب اجتهاد و تقلید است. اهل سنت قرن ها روششان پیروی از مذاهب اربعه بوده است. این روش توسط سلفی ها کفر و ضلالت نامیده شده است.
یک اندیشه نمی‌تواند تمامی اندیشه‌های دیگر را با تعاریف خود کافر قلمداد کند. این اتفاقی است که در اندیشه سلفی گری افتاده است. تعریف عبادت در اندیشه سلفی‌گری با عدم توجه به حقیقت‌شرعیه و متشرعه بودن آن از مسیر خود خارج شده و باعث نتایجی مرگبار شده است. نتیجه تکفیر و ارتداد همه مسلمانان.
جریان سلفی گری از قرن هشتم هجری با اندیشه‌ی ابن تیمیه بروز کرده است. این اندیشه خود را بر حق و دیگر اندیشه‌ها را ناحق می‌داند. البته این اندیشه توانایی برخورد با اندیشه‌ها و فرق اسلامی را ندارد و با فرقه ناجیه خواندن خود، خود را بر دیگر فرق برتری می‌دهد. یکی از مبانی این فکر در دل تعریف سلفی گری است.
خداوند از طریق شریعت به ما آموخته است، که در برابرسخنان مخالف، صبور باشید و با آنها با منطق سخن گویید و کلام الهی را به آنان عرضه کنید. این در حالی است که داعش، جبهه النصره و ... با سلاح‌های آمریکایی، صهیونیستی به مبارزه با مسلمانان برخواسته‌اند و به زور می‌خواهند فهم غلط خود از اسلام را بر دیگران دیکته کنند.
از مهمترین شاخصه‌های جریان «سلفیه جهادی» ایجاد خلافت اسلامی است. آنان برای تحقق خلافت اسلامی از هیچ کوششی دریغ نمی‌کنند. سلفیه جهادی ایجاد حکومت اسلامی را در دو مرحله پیگیری می‌کند. مرحله اول: مفهوم سازی و مرحله دوم: میدانی است. گروه‌های تکفیری در هر دو مرحله کارهایی را انجام دادند، که در نهایت به ضرر جهان اسلام واقع شد.
یکی از دلایلی که سلفیان بر حجیت قول سلف ارائه کرده‌اند، نزدیک بودن سلف به زمان پیامبر اکرم (ص) است. این در حالی است که لحاظ نمودن رویت پیامبر گرامی اسلام (ص) به عنوان فضیلت، ملاک نا‌صحیح دیگری برای اثبات حجیت فهم سلف است. چرا که رؤیت، فضیلتی به همراه ندارد، زیرا سرسخت‌ترین مشرکین و منافقین نیز پیامبر را مشاهده کرده بودند!
واژه سلف در نزد سلفیه از واژه‌های بسیار مقدس است. سلف در معنای عام آن به معنای پیشینیان و گذشتگان صالح است. با وجود تقدس سلف در نزد سلفیه این واژه در قرآن تقدسی ندارد، بلکه طبق تحقیق صورت گرفته واژه سلف و مشتقات آن هشت مرتبه در قرآن کریم ذکر شده است و در هیچ کدام به معنای مصطلح درنزد سلفیه به کار نرفته است.
هر جریان فکری با اتکا به اندیشه‌های قوی میتواند بالنده راه خود را ادامه دهد. تفکر شیعه با پی‌ریز ائمه معصومین (علیهم السلام) و با دلسوزی عالمان به مرحله رسید که هر روز بر پویای و طروات او افزوده و گلی نو در این بوستان می‌روید. برخلاف جریان فکری سلفی که با عقبه ضعیف فکری هر روز فاجعه‌ای را به بشریت تقدیم می‌کند.
جریان اموی و خط فکری مخالفان اهل بیت در طول تاریخ، رشته‌ای به‌هم پیوسته است که بر روی یک خط حرکت می‌کند و بنا بر تخریب اهل بیت و پیامبران الهی (علیهم السلام) دارد. این تبعیت و پیوستگی در اندیشه‌های بزرگان سلفی به وضوح دیده می‌شود. کارهایی که باعث تقرب و بخشیده شدن گناهان امت است، نزد وهابیت با ادله واهی رد می‌شود.
فتوای مفتی عربستان سعودی «عبدالله بن باز» درمورد انکارظهور حضرت مهدی: مثل چنین کسی کافر می‌باشد چون چیزی را انکار کرده است که نزد رسول خدا ثابت می‌باشد واخبار وارده از رسول خدا در این مورد صحیح ومتواتر می‌باشد ومهدی در آخرالزمان زمین را پر از عدل وداد می‌کند واحادیث آخرالزمان همچون آمدن مهدی ونزول مسیح همه اینها ثابت شده است.
توسل اگر چه امری واضح و دربین مسلمانان هرگز ناصواب نبوده است. بنای مسلمانان در این توجه استمداد از خداوند به واسطه و توسل از بزرگانی است که حتما در پیش خداوند ارج و قربی دارند.اما هین عمل در نزد وهابیت مورد نکوهش و تهمت واقع می شود و البته این نکوهش نزد بزرگان اهل سنت هرگز مقبول نبوده و نیست و حتی در مقابل نظر ایشان است
اگر چه مکتب و جریان سلفی‌گری از دل ظاهر‌گرایی حنبلی برخواسته است، ولی هرگز نباید تمام حنابله را با این فکر همراه دید. این گروه با بسیاری افکار سلفی‌ها مخالف است. در آثار این افراد می‌توان نادرستی افکار سلفی را به وضح دید. ابن جوزی که خود از بزرگان سلفیه و عالمی حنبلی است، بر این موضع در ذیل سخنی در باب استغاثه اشاره می‌کند.
کوچکترین آشنایی با مفهوم اجتهاد برای ما روشن می‌کند که اجتهاد یعنی تطبیق فروع بر اصول و لحاظ شرایط زمان و مکان. این امری است که تمامی گروه‌ها و فرق اسلامی در تعریف اجتهاد قبول دارند. اما سلفی‌ها با ادعای باز بودن باب اجتهاد از طرفی و عملکرد ظاهرگرایانه و متعصبانه بر مبانی، راه را بر اجتهاد در عمل بستهاند.
در دین اسلام، اصول اعتقادات، با دلیل قطعی ثابت می‌شود، نه با خبر واحد! به همین جهت هر کس مخالفت اصول دین کند، کافر است. اما سلفی‌ها بر این باورند، که پا داشتن خداوند نیز از عقاید است و با احادیث واحد ثابت می‌شود! و این از عقاید اسلامی و دیدگاه سلف امت است! و هر کس این اعتقاد را قبول نداشته باشد، به یقین کافر است!