در رسانه‌های جریان باستان‌گرا گاه چنین ادعایی مطرح می‌شود که عرب‌ها مردمانی بیابان‌گرد بودند و چون به سرزمین سرسبز و زیبای ایران رسیدند، آن را چون بهشتی دیدند و برای غارت آن به پیش آمدند.

ما آریایی هستیم، روی آثار باستانی یادگاری می‌نویسیم...

هر کسی به ما تذکر بدهد، با جار و جنجال و وحشی‌گری به او پاسخ می‌دهیم.

آریایی های عرب نپرست با دیدن سفیر عربستان سعودی، ذوق مرگ شدند. همواره گفته ایم که اینها با عرب‌های نانجیبِ مزدور، دشمنی ندارند؛ بلکه فقط با عرب‌های شریف جبهه مقاومت سر ستیز دارند.

در دانشنامه ایرانیکا (بزرگترین و جدیدترین دانشنامه ایران شناسی جهان که در دانشگاه کلمبیا تدوین شده است)، آمده است:

آریایی ها دیو پرست بودند.

بسیاری از باستان‌گرایان شعار می‌دهند: عرب هر چه باشد به من دشمن است، کج‌اندیش و بدخوی و اهریمن است». آنان این شعر را به فردوسی نسبت می‌دهند. حال آنکه این شعر از فردوسی نیست.

همچنین جای پرسش است:

آیا خدایانی که هندوها می‌پرستند، جِنیان هستند؟ به ویژه آنکه در قرآن آمده است: مردمانی که به گمان خود، خدایان و فرشتگان را می‌پرستند، در حقیقت، جنیان را می‌پرستند: