مولوی دارای گرایشاتی به مکتب خلفا بوده و برای اثبات این امر می‌توان شواهد بسیاری از «مثنوی» و «دیوان شمس»، پیدا کرد، به این خاطر سخن از تشیع او، سخنی گزاف و نادرست است.

ترکیه در آرزوی برپایی امپراطوری عثمانی بوده، به این منظور با ساخت سریال‌های تاریخی همچون «مولانا جلال‌الدین رومی» در پی ایجاد هویت تاریخی برای خویش است، ولی اسناد تاریخی، پوشالی بودن ادعاهای ترکیه را نشان می‌دهد.

مولوی در مثنوی، کلام «مُوتُوا قَبْلَ أنْ تَمُوتُوا» را به رسول‌خدا (ص) نسبت داده، ولی با بررسی منابع معتبر حدیثی شیعه و اهل‌سنت مشخص می‌شود که چنین روایتی نقل نشده و منابع اولیه این انتساب، کتاب‌های متصوفه است؛ به این خاطر نمی‌توان این کلام را به معصومین(ع) نسبت داد.

مولوی در کتاب مثنوی، گاهی اوقات برای بیان مطالب اخلاقی، به روایات جعلی تمسک کرده است؛ یکی از این روایات جعلی، کلام «کلمینی یا حمیراء: با من سخن بگو ای حمیرا» است که از رسول‌خدا(ص) نقل می‌کند؛ در حالی که علمای شیعه و اهل‌سنت قائل به جعلی بودن این کلام شده‌اند.

مولوی درحالی روایت مژده پایان ماه صفر را به شعر درآورده و آن را به پایان ماه صفر ربط داده که در حقیقت، این روایت از روی روایتی که پیامبر (ص) برای نشان دادن جایگاه ابوذر غفاری فرموده است، کپی برداری و پس از آن جعل شده است. اهل‌ سنت این روایت را جعل کرده است، چراکه ابوذر از حامیان اصلی اهل‌بیت (ع) و اثبات چنین فضیلتی برای علمای اهل سنت گران تمام می‌شده است.

مولوی ازجمله صوفیانی است که همانند هم مسلکان خود در مکتب تصوف، نگاه نقادانه‌ای به عزاداری و گریه بر امام حسین (علیه السلام) دارد. علامه جعفری این اشعار مولوی را به نقد کشیده و معتقد است که واقعه به این عظیمی، نباید با نگاه عاطفی و احساسی مورد تحقیر قرار گیرد. وی معتقد است که مولوی دو موضوع فرد و اجتماع را، در این داستان به هم مخلوط نموده و به نتیجه نادرستی رسیده است.