امید به ظهور
یکی از مواردی که در همه ادیان ابراهیمی می‌توان، به عنوان اصلی برای وحدت استفاده شود، آمدن منجی موعود است؛ موعودی که جهان و جهانیان را به سوی سعادت و خوشبختی رهنمون کرده و برای اولین بار خوب زیستن را به تجربه بشری می‌رساند؛ در اصل مسئله، یعنی حقیقت آمدن منجی، ادیان ابراهیمی با هم اتفاق نظر دارند.
خداوند، وعده داده است که مستضعفان صالح، وارث زمین خواهند شد؛ پس نباید دچار یأس و افسردگی شد و دست روی دست گذاشت و تماشاگر سلطه ظالمان و مظلومیت و محرومیت مؤمنان و مستضعفان بود.
انتظار فرج از آن رو مورد تأكيد و توصيه اهل بيت (ع) قرار گرفته است كه در فرد منتظِر، اميد به آينده ايجاد خواهد كرد و همين اميد، نقش بزرگي را در سعی و كوشش ايفا میكند.
با ظهور حضرت حجت (عج) طبق وعده الهی، مستضعفان، حاکمیت و حکومت را بر دست خواهند گرفت و حاکم مستضعفان، امامی خواهد بود که به امر الهی، قرن‌ها در پرده غیبت و منتظر اجرای احکام و اوامر الهی برای تحقق حکومت مستضعفان است.
شيعه‌ای كه عقيده دارد روزی فرا می‌‌رسد كه امام زمان (عج) قيام میكند و در پرتو ظهور حضرت، دنيا پر از عدل و داد می شود، منتظر ظهور آن امام همام می‌گردد و تا سرحدّ توان برای دفع ظلم و ستم و از بين بردن انحرافات، تلاش و مبارزه میكند و پشتوانه اين تلاش‌ها و فداكاری‌ها، اميد به ظهور حكومت امام زمان (عج) و قيام آن مصلح بزرگ است.
انتظار فرج در دین مبین اسلام، نه تنها به عنوان برترین و محبوبترین عمل شمرده شده است، بلکه از آن با عنوان دیگری به نام «عبادت» یاد شده است.
نام امام زمان (عج) و یاد این بزرگوار، دائماً به ما یادآوری می‌کند که طلوع خورشیدِ حق و عدل در پایان این شب ظلمانی، قطعی است؛ انسان‌ها گاهی که امواج متراکم ظلمت و ظلم را مشاهده می‌کنند، مأیوس می‌شوند، اما یاد امام زمان (عج) نشان دهنده این است که خورشید طلوع خواهد کرد.
نام امام زمان (عج) و یاد این بزرگوار، دائماً به ما یادآوری می‌کند که طلوع خورشیدِ حق و عدل در پایان این شب ظلمانی، قطعی است. انسان‌ها گاهی که امواج متراکم ظلمت و ظلم را مشاهده می‌کنند، مأیوس می‌شوند؛ اما یاد امام زمان (عج) نشان‌دهنده این است که خورشید طلوع خواهد کرد.