پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب _ در مساله جریان هجوم به خانه وحی و شهادت حضرت زهرا حتی برای نسل جوان اهل سنت هم سردرگمی و حیرانی پدید آمده به گونه‌ای که بعضی از جوانان اهل سنت هیچ خبری از جریان شهادت حضرت زهرا ندارند. و علتش هم این است که علمای ایشان در قضیه حضرت زهرا ساکت شده یا حقایق را انکار و کتمان کرده‌اند.

نظرات شیعه در مورد حضرت زهرا سلام الله علیها با نظر بعضی از اهل سنت کاملا متفاوت است، ولی بعضی از اهل سنت نظراتشان روز به روز بهتر شده و اهمیت آنها نسبت به یگانه دختر پیامبر و دردانه اش روز به روز بیشتر شده است .
شاهد بر اين قضيه تأليف كتابهایی توسط اهل سنت است که مختص فضايل و مناقب حضرت زهرا در طول تاريخ است. معروفترين آنها را مي‌توان چنین نام برد. الثغور الباسمه في مناقب فاطمه، تأليف جلال الدين سيوطي متوفي 909 هـ  [1] و فاطمة الزهرا و الفاطميون تأليف عباس محمود العقاد نويسندة معاصر مصري.[2]

ولي مسأله‌اي كه به عنوان چالشي در راستاي اعتقاد به عدالت صحابه توسط  فاطمه زهرا سلام الله علیها مطرح شده، اين است كه: اين صحابي جليل القدر بعد از وفات پدرش با جريان حاكم یعنی ابوبكر و عمر و ... ، به مبارزه پرداخت؛ در اين جاست كه اهل سنت در نظرية كلامي خود دچار تناقض مي شوند و براي حل آن،چاره‌اي جز كتمان حقایق نمي بينند!!!

راحت ترين و بي درد سرترين راه در اين مورد، كتمان و پوشاندن قضاياي مسأله دار و شك برانگيز و اكتفا به نقل موضوعات فرعی در زندگانی آن حضرت است. كاربرد اين شيوه را مي‌توان در آثار وهابي‌هاي معاصر و كتبي كه در كشور عربستان درباره زندگانی حضرت زهرا سلام الله علیها  منتشر شده، به وضوح يافت. در حقيقت اين گروه با روحية سلفي گری  خود نمي‌توانند از حضرت فاطمه سلام الله علیها  به عنوان يكي از برجسته‌ترين افراد سلف صالح ياد نكنند و در مورد حضرت زهرا سلام الله علیها هیچ نظر و اهمیتی ندهند. و از آن طرف هم نمي توانند به قضايايي كه به قداست سلف صالح ديگر لطمه ( خلفا ) مي زند، اشاره كنند.
مروري بر كتبي كه اين گروه درباره حضرت زهرا سلام الله علیها نوشته اند نشان مي دهد که آنان سعي كرده اند در نوشتن زندگينامه آن حضرت، صرفاً به نقل موضوعات فرعی و غير مهم در فضايل و زندگاني آن حضرت اكتفا كرده و هيچ گونه اشاره‌اي به قضاياي مسأله دار پس از رحلت رسول خدا نكنند.
از جملة اين كتاب ها مي توان به کتاب فاطمة الزهراء  نوشته  دكتر محمد عبده يمانی  اشاره كرد. او در اين كتاب هر چند كه سعی كرده هر حادثه‌اي را كه كمترين مناسبتی با زندگانی حضرت زهرا سلام الله علیها داشته بياورد (مانند ازدواج پدرش با حفصه،[3] ازدواج خواهرش ام كلثوم،[4] فوت برادرش ابراهيم و...) ولي هيچ گونه اشاره اي به قضاياي بعد از رحلت پيامبر صلی الله علیه و آله و سلم  و اعتراضات حضرت زهرا سلام الله علیها به ابوبكر و نارضايتی او از آنان نكرده است.

البته او تعدادي از احاديث مناقب حضرت فاطمه سلام الله علیها را در ابوابي چون خصائص الزهراء [5] و كيف نحب الزهراء [6] آورده است ولی مشكل اصلي كتاب اين است كه سعي كرده است با عبارت پردازی و ذکر جملات تصنعي كتاب را نوعاً با بحثهای فرعی مانند ازدواج او با امام علي عليه السّلام [7] يا فقه السيدة الفاطمة (8) حجيم كند و به مسائلی که به ضرر آنها است نپردازد.

شايد تنها نكته اي كه در اين كتاب 360 صفحه ای آن هم با قطع وزيري دیده می‌شود که مي تواند اشاره كوچكي به آن مسايل خاص داشته باشد، اين است كه از جملة وصاياي حضرت زهرا سلام الله علیها به علی عليه السّلام  را در دفن شدن آن حضرت به هنگام شب در بقيع بیان می‌کند.[9]

كتاب ديگر در اين دسته: فاطمه بنت رسول الله سيدة نساء هذه الامة است که به قلم دكتر عبدالعزيز بن عبد الفتاح قاری استاد دانشگاه اسلامی مدينه نگاشته شده است. او نيز با اينكه تعدادي از احاديث فضائل حضرت فاطمه سلام الله علیها  مانند (انها فاطمة بضعة مني) يا  (ما رأيت احداً قط افضل من فاطمة غير ابيها) [10] را در كتاب آورده ولي كوچك‌ترين اشاره‌اي به قضاياي بعد از رحلت پيامبر و چگونگي وفات آن حضرت ندارد.

خلاصه اینکه کتمان حقایق و وقایع بعد از رحلت نبی مکرم اسلام، بهترین راه حل این افراد برای فرار از شبهه عدم مشروعیت خلافت خلفاست .

منابع :

[1] . سيوطي، جلال الدين، الثغور الباسمة، مصر، دارالصحابه للتراث، 1411 هـ .
[2] . العقاد، عباس محمد، فاطمة الزهراء والفاطميون، بيروت، مكتبة العصرية، بي تا.
[3] . يماني، محمد عبده، انها فاطمة الزهراء، جده، دارالقبلة، الطبعة الثانية، 1418 هـ ، صص 201 – 202.
[4] . همان، ص 194 تا 196.
[5] . همان، ص 339 تا 346.
[6] . همان، ص 312 تا 321.
[7] . همان، ص 151 تا 166.
[8] . همان، ص 327 تا 331.
[9] . همان، ص 333.
[10] . قاري، عبدالعزيز بن عبدالفتاح، فاطمه بنت رسول الله سيدة نساء هذه الامة، مكتبة‌ الدار بالمدينة المنورة، الطبعة الثالثة، 1413 هـ ، ص 26.