صوفیان مدعی پشت پا زدن به لذایذ جسمانی هستند و از دنیا گریزی دم می زنند ولی یکی از مسایلی که به آن بسیار حریص هستند تمایل به خوانندگی, موسیقی و رقص است که در میان آنها به وجد و سماع معروف می باشد.
گفته اند: سماع حالتی در دل ایجاد می کند که وجد نامیده می شود و نه تنها اهل شرع به مخالفت با سماع پرداخته اند بلکه حتی در میان مشایخ صوفیه نیز مخالفانی وجود داشته است. در یکی از منابع صوفیه آمده است: به هر حال مجالس صوفیه از دیرباز با سماع و قول همراه بود و تشکیل مجلس رقص,پایکوبی و دست افشانی و شعر خوانی تحت عنوان سماع به صورت یک کار گروهی در خانقاهها معمول بود و این موضوع آنقدر مورد توجه قرار داشت که عده ای می گفتند: مسلک تصوف جز رقص نیست.(1)
عجیب آنکه اینها را وسیله توجه بخدا و ورود در وادی جذبه و شوق می دانند.
آمده است که عبدالله باکو شبی در خواب دید که هاتفی آواز داد: قوموا و ارقصوالله یعنی: برخیزید و برای خدا رقص کنید.(2)
این یعنی همان بازیچه قرار دادن دین.
یکی از مریدان در حالات ابوسعید نوشته است: او در حال سماع بود موذن اذان ظهر گفت و شیخ همچنان در حال بود و جمع در وجد و رقص می کردند و نعره می زدند در آن لحظه امام محمد قاینی (میزبان شیخ) گفت: نماز, نماز! شیخ گفت: ما در نمازیم! و همچنان در رقص بودند و امام محمد آنها را بگذاشت و در نماز شد.3
علاوه بر وجد و سماع بعضی از حضرات صوفی بخاطر ترک ازدواج و یا به جهت مصاحبت با نوجوانان متهم به شاهد بازی بوده اند و خانقاه آنان از این نوجوانان پر است. این است زهد صوفیانه و دوری از دنیا!!!!

منابع

1- کشف المحجوب ص 542
2-اسرار التوحید ص 93
3- اسرار التوحید ص 186