پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ سرویس خبری تشکیلات بهائی در اعتراض به آنچه آن را تشدید پروپاگاندا علیه بهائیان در ایران خواند، مدعی شد: «در ماه‌های اخیر کارزار نفرت‌پراکنی و پروپاگاندای حکومت ایران علیه بهائیان این کشور که چندین دهه قدمت دارد به مراحل جدیدی وارد شده و پیچیدگی و میزان آن افزایش یافته است».[1] خانم دیان علائی، نماینده تشکیلات بهائی در سازمان ملل در ژنو نیز گفته است: «تاریخ آکنده از قربانیان جرائم فجیعی است که نفرت‌پراکنی آن‌ها را دامن زده است. ما نگران این هستیم که افزایش نفرت‌پراکنی و دروغ‌پراکنی فزاینده علیه بهائیان، افزایش شدید سرکوب‌ها علیه آن‌ها را در پی داشته باشد».[2]

اما در پاسخ به اظهارات تشکیلات بهائی می‌گوییم:

اولاً: در وهله‌ی اول، این تشکیلات بهائیت است که با معدوم سازی کتب پیشوایانش و برچیدن بساط تشکیلات جهانی‌اش می‌بایست نفرت‌پراکنی علیه ایران را متوقف کند. مگر این پیشوایان بهائی نبودند که می‌گفتند: «چقدر این ایرانی‌ها شرورند. هنوز آرام نگرفته‌اند. این قدر بلایا و رزایا (پیش‌آمدهای ناگوار) که بر آن‌ها وارد آمده هنوز بر آن شرارت اولیه هستند».[3]

و یا آنجا که ولی‌امر بهائی با تقدیر از بهائیان ایران و خون‌خوار خواندن ایرانیان، به موفقیت آمیز بودن نفرت‌پراکنی برعلیه مردم ایران اعتراف کرده است: «و نیز لازم نیست به ستایش قدر و منزلت و استقامت نفوس مقدّسی پردازم که در مقابل آن مردم خون‌خوار ایستادگی نمودند... و لازم نیست بگویم که آن مظالم وصف‌ناپذیر چه تنفری در دیگران که از صحنه‌ی بی‌رحمی‌ها به دور بودند ایجاد کرد».[4]

مگر این تشکیلات بهائی نیست که هر روز به یک بهانه، سیاست نفرت‌پراکنی و ترویج گفتمان نفرت برعلیه جمهوری اسلامی ایران را در داخل و خارج کشور به کار می‌گیرد؟! لذا اگر نفرت‌پراکنی بد است و به ادعای تشکیلات بهائیت برعلیه بهائیان صورت می‌گیرد، در ابتدا باید تشکیلات و کتب بهائی برچیده شود.

ثانیاً: اگر نقد باور انحرافی بهائیت (که لازمه‌ی جستجوی آزادانه‌ی حقیقت و از تعالیم این فرقه است)[5]، نفرت پراکنی علیه بهائیان به حساب می‌آید، پس پیشبرد گفتمان نفرت بر علیه جمهوری اسلامی، با هدف مشروعیت‌بخشی به تحریم‌های غیرانسانی غرب علیه ملّت ایران، چه نام دارد؟!

ثالثاً: حتی اگر تهمتِ نفرت پراکنی جمهوری اسلامی برعلیه بهائیان صحیح باشد که تشکیلات بهائیت به جای اعتراض، می‌بایست به گفته‌ی پیشوایان خود، دست‌بوس نیز باشند: «زخم به جگرگاه خورند دست قاتل ببوسند».[6] البته تشکیلات بهائی که رشد خود را در مظوم‌نمایی یافته، به جای پایبندی به این سخن، سیاست هرچه مظلوم بمانید بهتر استِ پیشوایانش را در پیش دارد.

پی‌نوشت:
[1]. سرویس خبری تشکیلات بهائی، مورخ: 22 تير 1400، برابر 13 ژوئیه 2021.
[2]. همان.
[3]. مجله‌ی آهنگ بدیع، سال چهارم، 1328، شماره‌ی 5، ص 3.
[4]. هوشمند فتح اعظم، نظم جهانی بهائی (منتخب توقیعات مبارکه شوقی افندی)، کانادا: مؤسسه‌ی معارف بهائی، 2006 م، نشر سوم، ص 45.
[5]. عباس‌افندی، خطابات، تهران: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 127 بدیع، ج 2، ص 144.
[6]. عباس افندی، مکاتیب، مصر: فرج‌الله زکی الکردی، 1921 م، چاپ اول، ج 3، ص 124-123.