پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مبلّغ بهائی با یک پژوهشگر در زمینه‌ی بهائیت، مسئله‌ی مظلومیت یا خیانت پیشوایان بهائی را به گفت و گو نشستند:
مبلّغ بهائی: هدف پیشوایان آیین ما، زدودن جنگ‌های خانمان‌سوز و برقراری صلح عمومی بوده است.
پژوهشگر: با نادیده گرفتن میزان صحت و سقم این ادعا، آیا رهبران بهائی راهکاری برای تحقق این هدف ارائه داده‌اند؟!
مبلّغ بهائی: راهکار پیشوایان ما برای رسیدن به صلح، مظلومیت و پاسخ ستم با خوبی هست؛ چرا که به فرموده‌ی رهبران ما: «بدان لعمر الله مظلومیت بسیار محبوب است، حق جلّ جلاله لا زال (: پیوسته) مظلومیت را دوست داشته و دارد».[1]
پژوهشگر: به نظر شما این مظلومیت به گسترش صلح منتهی می‌شود یا راه را برای تسلط ظالمین هموار می‌کند؟! چگونه می‌توان به گفته‌ی جناب بهاء عمل کرد و متعرض ظالمین نشد [2] و تحت هیچ شرایطی از خود دفاع نکرد [3] و انتظار تحقق صلح را داشت؟! آیا نمی‌دانید که این سلطه‌پذیری، در واقع همان هدفی بود که دولت‌های استعماری به وسیله‌ی گماشتگان خود، به دنبال ترویج آن بودند تا اهداف زیاده‌طلبانه‌ی خود را محقق کنند؟! آیا با خود فکر نکردید که چرا دقیقاً در زمانی که کشورمان ایران، از شمال و جنوب به دست دو استعمار بزرگ در اشغال بود، پیشوایان بهائیت از طرف خدایی طرفدار ظالمین، امر به مظلومیت، سلطه‌پذیری و ممنوعیت دفاع کرده و آن را پیش‌نیاز صلح دانسته‌اند؟!

پی‌نوشت:
[1]. اشراق خاوری، مائده آسمانی، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 129 بدیع، ج 4، صص 350-349.
[2]. همان، ج 8، مطلب: 60، ص 44.
[3]. جی اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، برزیل: منشورات دارالنشر البهائیه، 1998 م، صص 191-190.