پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ هرچند بهائیت به دلیل در اقلّیت بودن شعار نوع‌دوستی سر می‌دهد، اما در واقع پیامبرخوانده‌ی بهائی بذر کینه و دشمنی از غیربهائیان را در دل پیروانش افشانده است.
همچنان که پیامبرخوانده‌ی بهائی، ملاقات پیروانش با غیربهائیان را ممنوع اعلام کرده است: «با آنان که به خدا و آیاتش کافر شدند (: کسانی که حاضر به پذیرش بهائیت نشدند) معاشرت نکنید و از مثل آن‌ها دوری کنید».[1] و یا آن‌جا که گفته است: «بر هر نفسی لازم است که از انفس خبیثه مشرکه (: بخوانید غیربهائیان) اجتناب نماید».[2] او همچنین دستور به قطع رابطه با غیربهائیان داده است: «إنقَطع عَن الَّذین أشرَکوا و کانوا مِن الخاسرین [3]؛ با آنان که مشرک و زیان‌کار شدند (: بخوانید غیربهائیان)، قطع رابطه کن».
آری؛ جامعه‌ای که بهائیان در اکثریت باشند، غیربهائیان مورد تحریم همه‌جانبه و بایکوت قرار خواهند گرفت و شعارهای تبلیغاتی و ظاهرسازی تشکیلات بهائیت دیگر در آن‌جا معنایی نخواهد داشت. البته بهائیت در عمل نشان داده حتی اقلّیت نیز نتوانسته عاملی برای انحصار طلبیش شود و با حکم به طرد روحانیِ روی‌گردانان از خود [4]، سیاست تحریم همه‌جانبه را در خصوص آنان پیش می‌گیرد. با این حال آموزه‌ی هم‌زیستی مسالمت‌آمیز با پیروان جمیع ادیان در این فرقه [5]، بیشتر به شعاری توخالی شباهت دارد.

پی‌نوشت:
[1]. «لا تُعاشروا معَ الَّذین هم کفروا بالله و آیاته ثم اجتنبوا عن مثل هولاء»: اشراق خاوری، مائده آسمانی، ج 8، ص 39.
[2]. همان.
[3]. حسینعلی نوری، مجموعه الواح مبارکه، قاهره: مطبعه سعادة، 1920 م، ص 90.
[4]. ر.ک: شوقی افندی، توقيعات مبارکه، بی‌جا: مؤسسه ملّی مطبوعات امری، 125 بديع، ج 4، ص 95-94.
[5]. ر.ک: احمد یزدانی، نظری اجمالی در دیانت بهائی، طهران: لجنه‌ی ملّی نشریات امری، 1328، ص 51.