یک ضرب المثل قدیمی است که می‌گوید: مشک آن است که خود ببوید، نه آن که عطار بگوید؛ کنایه از این‌که اگر قرار است فضیلتی را برای شخصی بیان کنیم، باید آن شخص قابلیت آن را داشته باشد، نه این‌که به خواب مردگانی که زنده آن‌ها شهادتشان کفایت نمی‌کند، استناد کنیم؛ گاه اتفاق می‌افتد که عده‌ای به طرفداری از کسی، سعی در کسب فضیلت برای وی می‌کنند و برای استناد به آن، از خواب دیدن و اموری که اثبات آن قابل مناقشه است، استفاده می‌کنند.
به عنوان مثال از جمله فضیلت‌هایی که برای احمد بن‌حنبل بیان می‌کنند، آمرزش اموات مجاورین در کنار قبر وی است، که یکی از شواهد آن، نقل خواب فرزند یک زن تازه مرده است که این‌گونه بیان می‌کنند: «پسرم! خدا از تو راضی باشد. مرا در کنار قبر مردی (احمد بن حنبل) دفن کردی، که هر شب (هر شب جمعه) رحمت خداوند بر قبر او نازل می‌شود. من و تمام کسانی‌که در این مقبره دفن شدند نیز، مورد رحمت خداوند قرار گرفتیم.»[1]

پی‌نوشت:

[1]. «لما ماتت ام القطیعی، دفنها فی جوار احمد بن حنبل، فرآها بعد لیال فقالت یا بنی! رضی الله عنک، فلقد دفنتنی فی ج.ار رجل ینزل علی قبره فی کل لیله او قالت: فی کل لیله جمعه رحمه تعم بجمیع أهل المقبره و انا منهم.» علامه امینی، الغدیر فی الکتاب و السنه، مرکز الغدیر للدراسات الاسلامیه، قم ایران، ج5، ص288 به نقل از مناقب امام احمد بن حنبل، ابن جوزی، مطبعة السعادة، ص483. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.