بعضی از اتباع احمد بصری اشکال می‌کنند که اگر خواب حجت نیست چرا اهلبیت (علیهم‌السلام) ایمان کسی که با خواب به آن‌ها اعتقاد پیدا کرده بود را می‌پذیرفتند و او را توبیخ نمی‌کردند که خواب حجت نیست و تو باید با دلیل و برهان دین را بپذیری؟
در جواب می‌گوییم؛
اولا: تعداد  این افراد بسیار اندک است (به تعداد انگشتان دست) و این نشان می‌دهد اهل‌بیت (علیهم‌السلام) به طور عمومی این راه را امضا نکردند و بعید نیست که خصوصیتی در آن افراد بوده که آن‌ها را همان‌گونه پذیرفته‌اند.
ثانیا: تمام کسانی‌که در زمان معصومین (علیهم‌السلام) با خواب دیدن ایمان آورده‌اند بعدا به حضور آن معصوم رسیده و صدق خواب برای‌شان آشکار شده است و حتی بعضی از آن‌ها با این‌که خواب دیده بودند آن را ملاک قرار نداده و خودشان خدمت معصوم شرفیاب شده و ادله و براهین را شنیده‌اند و بعد ایمان آورده‌اند مانند جاثلیق زمان امیرالمومنین (علیه‌السلام).[1]
ثالثا: در میان همان افراد کم هم نیافتیم کسی را که تنها به صرف خواب ایمان آورده باشد بلکه با تکیه بر آیات و نشانه‌های دیگر و ضمیمه کردن محتوای خواب به آن‌ها، پی به صدق محتوای خوابش برده است.[2]

پی‌نوشت:

[1]. الامالی، شیخ طوسی، مؤسسة البعثة، دار الثقافة،١٤١٤ هـ.ق، ص 220، 221.
[2]. خواب نما، مهدی مجتهد سیستانی، مؤسسه بروج، PDF، ص 333.