پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ هرچند بهائیان علی‌محمد شیرازی را به عنوان امام زمان شیعیان معرفی می‌کنند [1]، اما با مطالعه‌ی آثار نویسندگان بابی درمی‌یابیم که در باور علی‌محمد شیرازی، شخصی به نام جناب قدوس نیز دارای مقام قائمیت بوده است؛ همچنان که می‌خوانیم: «از این فرمایش جناب ذکر (: علی‌محمد باب) معلوم می‌شود که قائم موعود، حضرت قدوس می‌باشد که سیصد و سیزده تن نقبا حول ایشان جمع شدند».[2]
اما این مدعی دروغین مهدویت، دارای دو ویژگی گواه بر بطلان طریقش بوده است.
اول: این مدعی دروغین مهدویت نیز مدعی مقام خدایی برای خود شده و به گفته‌ی عبدالبهاء: «... چه که اظهار الوهیت (: خدایی) و ربوبیت بسیاری نموده حضرت قدوس روحی له الفداء یک کتاب در تفسیر صمد نازل فرمودند، از عنوان کتاب تا نهایتش إنِّی أنا الله (: همانا من خدا هستم) است».[3] دوم: بر خلاف دلیل استقامتی که بهائیان بر حقانیت پیشوایان خود مطرح می‌کنند [4]، این مدعی مهدویت نیز پس از در تنگنا قرار گرفتن در قلعه‌ی طبرسی، اقدام به توبه کرد و تا پای جان، بر عقیده‌ی خود استوار نماند.[5] سوم: از طرفی، توبه‌ی ظاهری و فریبنده‌ی قدوس، بر خلاف حکم کتمان عقیده‌ایست که بهائیان درصدد تقبیح آن هستند.[6] بنابراین، دومین مدعی مقام مهدویت و خدایی بهائیت نیز، بر خلاف دلیل استقامتی که در حقانیت پیشوایان خود معرفی می‌کنند؛ هیچ‌گونه پافشاری در راه عقیده‌ی خود نداشت و سرانجام از تمامی ادعاهای باطل خود، دست کشید.

پی‌نوشت:
[1]. ر.ک: ویلیام هاچر دوگلاس مارتین، دیانت بهائی، ترجمه‌ی پریوش سمندری و روح الله خوشبین، بی‌جا: مؤسسه‌ی معارف بهائی، بی‌تا، ص 18.
[2]. میرزاجانی کاشانی، نقطة الکاف، با مقدمه‌ی ادوارد بروان، بی‌جا: مطبعه‌ی بریل لیدن هلاند، 1328 ق، ص 202.
[3]. عباس افندی، مکاتیب، نسخه‌ی الکترونیکی، ج 2، ص 254.
[4]. ر.ک: عبدالحمید اشراق خاوری، قاموس ایقان، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 128 بدیع، ج1، ص 76.
[5]. ر.ک: محمدحسن بن علی اعتمادالسلطنه، مرآة آلبدان، چاپ دانشگاه تهران، 1367، ج 2، ص 972.
[6]. ر.ک: اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، تهران: مؤسسه ملی مطبوعات امری، 128 بدیع، ص 458.