فرقه‌ی وهابیت با عقاید خشک و افراطی خود، چنان شکافی را در صفوف مسلمانان به‌وجود آورده است، که حتی بین مذاهب اربعه هم این شکاف به‌وضوح آشکار است، هر چند که هر که جریان وهابیت هم خود را سنی مذهب می‌داند، اما در هر حال باز هم این مذاهب اربعه از زیر تیغ این گروه منحرف جان سالم به در نبرده‌اند و علمای ایشان اگر مخالفت می‌کردند، یا کشته می‌شدند و یا برچسب شرک و ارتداد به آن‌ها زده می‌شد و از طرف دیگر وقتی بنیان‌گذار این فرقه ضاله یعنی محمد بن عبدالوهاب از دنیا رفت، تفکرات و عقاید باطل او توسط فرزندانش و هم‌چنین نوادگان و پیروان او نسل به نسل ادامه پیدا کرد، و تا به امروز هم ادامه دارد. از جمله این‌که درباره‌ی مسلمانان پیش از ظهور وهابیت سؤال کردند و این‌گونه پاسخ شنیدند.
در کتاب –الدرر السنیه...– آمده است که: «سئل الشیخ حسین و الشیخ عبدالله (ابناء الشیخ محمد عبدالوهاب)، عمن مات قبل هذه الدعوه و لم یدرک الاسلام، و هذه الافعال التی یفعلها الناس الیوم، یفعلها و لم تقم علیه الحجه، ما الحکم فیه؟ ... فأجابا: من مات من اهل الشرک قبل بلوغ هذه الدعوه، فالذی یحکم علیه، انه اذا کان معروفاً بفعل الشرک و یدین به، و مات علی ذلک، فهذا ظاهره انه مات علی الکفر، فلایدعی له و لایضحی عنه و لایتصدق عنه...[1] از شیخ حسن و شیخ عبدالله، دو فرزند محمد بن عبدالوهاب، درباره‌ی کسی‌که پیش از این دعوت، (ظهور وهابیت) از دنیا رفته و اسلام را درک نکرده است و این کارهایی را که امروز مردم انجام می‌دهند، عمل نکرده و حجت هم بر آن‌ها تمام نشده است، سؤال شد که حکم آن‌ها چیست؟ آیا لعن آن‌ها جایز است؟ آیا فرزندش می‌تواند برای آن‌ها دعا کند؟ فرق بین کسانی‌که این دعوت رادرک نکرده و بین کسی‌که آن را درک و با این دین و اهل آن دشمنی کرده چیست؟ هر دو جواب دادند به این‌که کسی از مشرکان که قبل از رسیدن این دعوت مرده است، چنین حکم می‌شود: اگر او به انجام شرک و پایبندی به آن مشهور باشد و بر همین وضع مرده باشد، ظاهرش این است که او بر کفر و شرک مرده است، پس برایش دعا نمی‌شود و از جانب او قربانی کردن و صدقه دادن جایز نیست، اما تکلیف او با خداوند می‌شود، ولی کسانی‌که در زمان حیاتشان حجت بر آن‌ها تمام شده، اما در عین حال عناد ورزیده‌اند، چنین افرادی در ظاهر و باطن کافرند.»
در نتیجه با سخنان این دو نفر، مسلمانانی که قبل از ظهور وهابیت از دنیا رفته‌اند، مشرک هستند و اعتقاد این دو آن است که پیش از اسلام مرده‌اند، فلذا در ظاهر به مرگ جاهلی مرده‌اند، اما مسلمانانی که زمان ظهور فرقه‌ی وهابیت را درک کرده‌اند، ولی به این دین جدید نپیوسته‌اند، هم در ظاهر و هم در باطن کافرند.

پی‌نوشت:

[1]. الدرر السنیه فی اجوبه النجدیه، عبدالرحمن نجدی، بی‌تا، بی‌جا، (1417ق)، ج6 ص162.